ಕಾವ್ಯ ಸಂಗಾತಿ
ಕಾಡೆ ಅರಿಯದ ಗಿಡ
ಅಬ್ಳಿ,ಹೆಗಡೆ
ಮನೆಯೆದುರು ಅಂಗಳ-
ದಲ್ಲಿ,ಸುತ್ತ ಬೇಲಿಹಾಕಿ,
ಹೂಗಿಡವೊಂದ ನೆಟ್ಟು,
ಗೊಬ್ಬರ ಹಾಕಿ,ನೀರೆರೆದು,
ಕಾಳಜಿಯಿಂದ,
ಪೋಷಿಸಿದಾಗ ಗಿಡ-
ಚಿಗುರಿ ಪಲ್ಲವಿಸುತ್ತದೆ.
ಹೂ,,,ಅರಳುವದೇ-
ಇಲ್ಲ.ಯಾವ ಕಾಲಕ್ಕೂ,,,.
ಗಮ-ಗಮಿಸುವದೇ ಇಲ್ಲ.
ಆದರೆ,,,ಕಾಡೆ ಅರಿಯದ,
ಎಲೆಯುದುರಿದ,
ಸಣಕಲು ಗಿಡವೊಂದು,
ಬೇಲಿಯಾಚೆಗೆ ಕಾಡಲ್ಲಿ,
ಹೂ,,,ಅರಳಿ,ಪರಿಮಳಿಸಿ,
ಮೋಹಕ ನಗು ಬೀರಿ,
‘ಕಾಡು’ತ್ತಿದೆಯಲ್ಲ ನನ್ನ.,,!
ನನ್ನತ್ತ ನೋಡಿ,ಕೈಮಾಡಿ,
ಕರೆಯುತ್ತಿದೆಯಲ್ಲ,,ನನ್ನ,,,!
ನನ್ನೊಳಗಿನ ಎಷ್ಟೋ-
ಹುಟ್ಟುಗಳು,ಗುಟ್ಟುಗಳು
ಹುಟ್ಟಿದಾಗಲೆ ಸಾಯುತ್ತವೆ
ಬೇಲಿಯೊಳಗೆ.
ಎಷ್ಟೊ ಹುಟ್ಟುಗಳು
ಗುಟ್ಟಾಗಿಯೇ ಬದುಕುತ್ತವೆ
ಸತ್ತ ಮೇಲೂ,,,,
ಬೇಲಿಯಾಚೆಗೂ,,,!
‘ಕಾಡೆ’ ಅರಿಯದ ಗಿಡವಾಗಿ.
ಕವಿತೆ ಓದಿದೆ.ಮನುಷ್ಯನ ವೈರುಧ್ಯಗಳು ಬೇರೆಯೇ.ಆದರೆ ಪ್ರಕೃತಿಯೂ ಚಿತ್ರ
ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ವರ್ತಿಸುವ ಚಿತ್ರಗಳು
ಗಮನಸೆಳೆಯುತ್ತವೆ.