ಅನುಭವ ಸಂಗಾತಿ
ʼಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ನಾಲ್ಕು ದಿನಗಳು –
ಭಾವನೆಗಳ ಮಿಶ್ರಣʼ
ಪೃಥ್ವಿರಾಜ್ ಟಿ ಬಿ
ಅವರ ಅನುಭವ ಕಥನ
ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ನಾಲ್ಕು ದಿನಗಳು – ಭಾವನೆಗಳ ಮಿಶ್ರಣ
“ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಎಂದರೆ ಕೇವಲ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯ ಸ್ಥಳವಲ್ಲ; ಅದು ಭಾವನೆಗಳ, ವೇದನೆಯ, ಪ್ರೀತಿಯ, ಹಾಗೂ ನಿರೀಕ್ಷೆಯ ಸಂಕಲನ.”
ಹಾವು ಕಚ್ಚಿದ ದುರಂತದ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ನಾನು ಮೈಸೂರಿನ ಪ್ರಮುಖ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ದಾಖಲಾಗಬೇಕಾಯಿತು. ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ನನಗೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಭಯ, ಗಾಬರಿ, ಗೊಂದಲ ಎಲ್ಲವೂ ಕೂಡಿತ್ತು. “ಈಗ ನನಗೆ ಏನಾಗಬಹುದು?” ಎಂಬ ಅಂಜಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ ನಾನು ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮನೆಮಂದಿ ಕಣ್ಣೀರಿನಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದರು. ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಬಾಗಿಲು ದಾಟಿದಾಗಲೇ ನನಗೆ ತಿಳಿದುಬಂದಿತು — ಇಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ನನ್ನಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಅನೇಕರು ಜೀವದ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ನಿರಂತರ ಹೋರಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ಮೊದಲ ದಿನ – ಐಸಿಯುವಿನ ಸಂವೇದನೆ
ನನಗೆ ಮೊದಲ ದಿನ ಐಸಿಯುವಿನಲ್ಲಿ ಇರಿಸಿದರು. ಅಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಲೂ ಯಂತ್ರಗಳ ಶಬ್ದ, ನರ್ಸ್‌ಗಳ ಓಡಾಟ, ಆಕ್ಸಿಜನ್‌ನ ಶಬ್ದ… ಎಲ್ಲಾ ಅಲೌಕಿಕವಾಗಿ ತಟ್ಟಿದವು. ನನ್ನ ಪಕ್ಕದ ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 55 ವರ್ಷದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬರು ಕೋಮಾ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಸಪ್ಪಟ್ಟಿದ್ದರು. ಅವರ ಶ್ವಾಸಕೋಶಗಳನ್ನು ಯಂತ್ರವೇ ಕಾಪಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರ ಮನೆಯವರು ಬಂದ ಕ್ಷಣದಿಂದಲೂ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರು ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ತಡೆಹಿಡಿಯಲಾಗದೆ ಕಂಗಾಲಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ 11ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅವರನ್ನು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ತಂದಿದ್ದರು. ಸಂಜೆ 5 ಗಂಟೆ ಸಮಯ. ಡಾಕ್ಟರ್ ಅವರು ಬಂದು, “ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಫಲ ನೀಡಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ” ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ಆ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಆ ಕುಟುಂಬದವರ ನೋವು, ಅಳಿವು, ಆ ಗೆಳೆಯರ ಕಣ್ಣೀರು ನನ್ನ ಹೃದಯಕ್ಕೂ ನೇರವಾಗಿ ತಾಗಿತು. ನಾನು ಒಬ್ಬ ಅಪರಿಚಿತನಾದರೂ, ನನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲೂ ನೀರು ಹೊರಬಂತು. ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಇಡೀ ಐಸಿಯು ಒಂದೆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಭಾವನೆಗಳಿಂದ ತುಂಬಿಹೋಯಿತು. ಇದು ನನ್ನ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಆಗಮಿಸಿದ ಮೊದಲ ದಿನದ, ಮೊದಲ ಪಾಠ – “ಇಲ್ಲಿಯ ಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಜೀವದ ಬೆಲೆ ಇದೆ.”
ದ್ವಿತೀಯ ದಿನ – ವಾರ್ಡಿನ ಬದಲಾಗುವ ಚಿತ್ತಚಿತ್ರ
ನಂತರ ನನಗೆ ಸಾವು ಅಪಾಯ ತೊರೆದ ನಂತರ, ವಾರ್ಡಿಗೆ ಶಿಫ್ಟ್ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಐಸಿಯುವಿನ ಭೀತಿ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಇಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಬಗೆಯ ಮಾನವೀಯತೆಯ ಕಥೆಗಳು ನನ್ನ ಮುಂದಿದ್ದರು. ಮೊದಲಾಗಿ ನನ್ನ ಪಕ್ಕದ ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ವೃದ್ಧ ದಂಪತಿ – ಅಜ್ಜನಿಗೆ ಕಿಡ್ನಿ ಸಮಸ್ಯೆ. ಆದರೆ ಅವರ ಪತ್ನಿ, ಸುಮಾರು 70ರ ಮೇಲಾಗಿದ್ದರೂ, ಎಲ್ಲವೂ ತಾವೇ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾ. ಔಷಧಿ ಕೊಡುವುದು, ಅವರನ್ನು ತಿನ್ನಿಸಲು ಒತ್ತಿಸುವುದು, ಸಮಯಕ್ಕೆ ತೂಕ ನೋಡುವುದು… ಎಷ್ಟೊಂದು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ! ನನಗೆ ಆಗಲೇ ನೆನಪಾಯಿತು:
“ಪ್ರೀತಿಗೆ ವಯಸ್ಸಿಲ್ಲ.”
ಅವರ ನಡುವೆ ಒಂದು ಶಾಂತ ಬಂಧವಿತ್ತು, ವರ್ಷಗಳ ಆರಾಧನೆಯ ಫಲವಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿರುವ ಪರಿಚಯ, ನಂಬಿಕೆ, ಕಾಳಜಿ.
ಇನ್ನೊಂದು ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ, ಹೊಸದಾಗಿ ಮದುವೆ ಆದ ದಂಪತಿಯು. ಗಂಡನಿಗೆ ಜ್ವರ ಹಾಗೂ ಪಲ್ಸ್ ಬರುವ ಸಮಸ್ಯೆ. ಆದರೆ ಹೆಂಡತಿ ತನ್ನ ಗಂಡನ ಬಗ್ಗೆ ಅಷ್ಟೇನು ಕಾಳಜಿಯಾಗದೆ, ಮೊಬೈಲ್ ನೋಡುತ್ತಾ, ತನ್ನ ತಲೆಯ ಜುಡೆಯನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸುತ್ತಾ, ಅಣಕಭರಿತವಾಗಿ ವರ್ತಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆ ದೃಶ್ಯ ನೋಡಿದಾಗ, ಪ್ರೀತಿಯ ಗಂಭೀರತೆ ಎಲ್ಲರಲ್ಲಿಯೂ ಒಂದೇ ತರದಿರಬಹುದು ಎಂಬ ಅರಿವಾಯಿತು.
ಮೂರನೇ ದಿನ – ನರ್ಸ್‌ಗಳ ಧೈರ್ಯ ಮತ್ತು ಶ್ರದ್ಧೆ
ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ನರ್ಸ್‌ಗಳು ನನ್ನ ಗಮನ ಸೆಳೆದ ಇನ್ನೊಂದು ಮುಖ್ಯ ಅಂಶ. ಕೆಲವು ನರ್ಸ್‌ಗಳು ರೋಗಿಗಳ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುವ ಶೈಲಿ ಕೇಳಿದರೆ – ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಕೋಪ ಇರಬಹುದು, ಆದರೆ ನಿರ್ವಹಣೆಯಲ್ಲಿ ನಿಖರತೆ ಇತ್ತು. ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು ಚಪ್ಪನೆಯವರಾಗಿದ್ದು, ನಿಶ್ಶಬ್ದವಾಗಿ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಎಲ್ಲರಲ್ಲೂ ನನ್ನ ಕಂಡದ್ದು ಒಂದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಗುಣ – ತಾಳ್ಮೆ.
ಅವರು ಮನೆಯವರಿಂದ ಕರೆ ಬಂದಾಗ – ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಪರ್ಸ್‌ನಿಂದ ಮೊಬೈಲ್ ತೆಗೆದು, ಉತ್ತರಿಸಿ, ಮತ್ತೆ ಕೂಡಲೇ ತಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯಕ್ಕೆ ಮರಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಅನೇಕವರು ತಮ್ಮ ಜೀವನದ ಬಹುಮಟ್ಟದ ಸಮಯವನ್ನು ಇತರರ ಸೇವೆಯಲ್ಲಿ ಮೀಸಲಿಡುತ್ತಿದ್ದ ಈ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ನನ್ನ ಆಂತರಿಕ ಗೌರವವನ್ನು ಗಳಿಸಿದರು.
ಆದರೆ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ರೋಗಿಗಳಿಂದ ಬರುವ ಅರ್ಥವಿಲ್ಲದ ಬೇಡಿಕೆ, ಕೋಪ, ಅನುಚಿತ ಭಾಷೆ – ನರ್ಸ್‌ಗಳಿಗೆ ತೊಂದರೆ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದವು. “ಬುದ್ಧಿಯಿರುವವರು, ಬುದ್ಧಿವಿಲ್ಲದವರಂತೆ ವರ್ತಿಸುವುದನ್ನು” ನೋಡಿದಾಗ ನನಗೆ ಬೇಸರವಾಯಿತು. ಅವರ ಧೈರ್ಯ, ಶ್ರದ್ಧೆ ಹಾಗೂ ಸೇವಾಭಾವನೆಗೆ ಮರ್ಯಾದೆ ನೀಡುವುದು ನಾವೆಲ್ಲರ ಹೊಣೆ.
ನಾಲ್ಕನೇ ದಿನ – ಹೃದಯಸ್ಪರ್ಶಿ ಸಾಕ್ಷ್ಯಗಳು
ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ನಾಲ್ಕನೇ ದಿನ ನನ್ನ ಆರೋಗ್ಯ ಸ್ಥಿತಿಯು ಸುಧಾರಿಸಿತ್ತು. ಆದರೆ ಆ ದಿನ ನನ್ನ ದೃಷ್ಟಿಕೋಣ ಬದಲಾಗಿತ್ತು. ನನಗೆ ಹೊಸ ಅರಿವೊಂದು ಉದಯಿಸಿತ್ತು – ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಎನ್ನುವುದು ಕೇವಲ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯ ಸ್ಥಳವಲ್ಲ, ಅದು ಹೃದಯದ ನಡುಗಾಟ, ಕುಟುಂಬದ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟಿನ ನಿರ್ವಹಣಾ ಸ್ಥಳ.
ಅಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ನೋವು, ಇನ್ನೊಂದರಲ್ಲಿ ನಿರೀಕ್ಷೆ, ಇನ್ನೊಂದರಲ್ಲಿ ಆಶಾಭರವೂ ಇರುತ್ತದೆ. ನಾನು ಚುಕ್ಕಾಣಿ ಹಿಡಿಯದ ಜಾಹಾಜಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನಾವಿಕನಾಗಿದ್ದೆ. ಇವು ಎಲ್ಲವೂ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸಿದ್ದವು.
ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ನೋವಿನಲ್ಲಿ ಇರುವಾಗ, ಅವರ ಜೊತೆ ಮನೆಯವರು ನಿದ್ದೆ, ಆಹಾರ, ಶಾಂತಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತ್ಯಜಿಸಿ, ನಾವತ್ತ ಉಸಿರಾಡುತ್ತಾರೆ. ಈ ಅನುಭವ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ತಟ್ಟಿದಾಗ, ನನಗೆ ಅರಿವಾಯಿತು — ನಾನು ಯಾರಿಗಾದರೂ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತ ವ್ಯಕ್ತಿ. ನನ್ನ ಆರೋಗ್ಯದ ಬೆಲೆ ನನ್ನ ಕುಟುಂಬಕ್ಕಿದೆ.
ಉಪಸಂಹಾರ: ಒಂದು ಮನವಿ
ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಕಳೆದ ಈ ನಾಲ್ಕು ದಿನಗಳು ನನಗೆ ಜೀವದ, ಸಂಬಂಧಗಳ, ಮಾನವೀಯತೆಯ ನಿಜವಾದ ಅರ್ಥವನ್ನು ಕಲಿಸಿತು. ನಾನೊಬ್ಬ ರೋಗಿಯಾಗಿ ಒಳಹೊಕ್ಕೆ, ಆದರೆ ಹೊರಬಂದಾಗ ನಾನು ಅರಿವಿನಿಂದ ತುಂಬಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿದ್ದೆ.
ಅಂತೆಯೇ, ನನ್ನ ಓದುಗರಿಗೆ ನನ್ನ ಮನವಿ:
ದಯವಿಟ್ಟು ನಿಮ್ಮ ಆರೋಗ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಜಾಗರೂಕರಾಗಿ ಇರಿರಿ.
ನೀವು ಬಿದ್ದರೆ, ನಿಮ್ಮ ಮನೆಯವರು ಇಡೀ ಲೋಕವನ್ನೇ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಭಾವನೆಗೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತಾರೆ.
ಆರೋಗ್ಯವಿಲ್ಲದೆ ಸಾಧನೆಯೂ ಇಲ್ಲ, ಸಂತೋಷವೂ ಇಲ್ಲ.
ನೀವು ಯಾರಿಗಾದರೂ ಆಧಾರ. ಅವರ ಆಧಾರದ ನೆಲ ಕೆಳಗೆ ಕುಸಿದರೆ, ಅವರು ಬಾಳಿನಲ್ಲಿ ಕುಸಿಯುತ್ತಾರೆ.
“ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಹಾಸಿಗೆಗಳು ಕೇವಲ ರೋಗಿಗಳ ದೇಹವನ್ನೇ ಅಲ್ಲ, ಅವರ ಕುಟುಂಬದ ಭಾವನೆಗಳನ್ನೂ ಹೊರುತ್ತವೆ.
ಪೃಥ್ವಿರಾಜ್ ಟಿ ಬಿ
ತುಂಬಾ ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾದ ಹಾಗೂ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಒಂದು ನೀತಿ ಪಾಠ ನಿಮ್ಮ ” ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ನಾಲ್ಕು ದಿನಗಳ” ಅನುಭವ.
ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಅನುಭವದ ನುಡಿಗಳು. ಎಲ್ಲರಲ್ಲೂ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಮಿಡಿತ.