ಕಾವ್ಯ ಸಂಗಾತಿ
ಹೂ – ರೂಹು
ತುಸು ಅರಳಿದ ಹೂ ಕಿತ್ತು
ದೇವರಿದ್ದ ಪಟದ ಮೇಲೆ
ಏರಿಸಿದೆ; ಅರೆಗಳಿಗೆ
ನಕ್ಕು ಬಾಡಿ ಹೋಯ್ತು
ನಸು ಮೊಗ್ಗನು ಕೊಯ್ಯದೆ
ಬಿಟ್ಟೆ; ಅಂಗಳದಿ ಸಂಜೆವರೆಗೆ
ಪರಿಮಳವೊಂದು ತೇಲಾಡಿತು
ಹೂ ಬಣ್ಣ ಕದಿವ ಆಸೆಗೆ
ಮನಸ್ಸು ಸೈ ಎಂದು ಹೂ
ಕೊಯ್ದೆ ಕಣ್ಣಿಗಂಟಿದ್ದ ಬಣ್ಣ
ಬೆರಳ ಸೋಕದೆ ಮಂಕಾಯ್ತು
ಮಕರಂದ ಹೀರಲು ಬಂದ
ದುಂಬಿಯಿಂದ ಹೂ ರಕ್ಷಿಸಲು
ದಾರಿಗಡ್ಡ ನಿಂತೆ; ಘಮಲು
ಮೂಗಿಗೆ ಸವರಿತು ಹಣ್ಣೊಂದ
ಕುಟುಕಿ ಹಕ್ಕಿ ಮರಿಗೆ ನೀಡಿತು
ಗಿಡದ ನಿಗೂಢ ರಹಸ್ಯಗಳನು
ಚೆಲುವ ಹೂವೊಂದು ಜಗಕೆ
ಮೌನವಾಗಿ ಹೇಳಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು
ಮಣ್ಣಿನ ಸಾಂಗತ್ಯ ಮಾಡಿದ್ದ
ಬೇರುಗಳು ಅಲ್ಲಿಯೇ ನಾಚಿ
ಅವಿತುಕೊಂಡವು
