ಕಾವ್ಯ ಸಂಗಾತಿ
ಭೂತಳದ ಮೃತ್ಯು ನರ್ತನ
ಬೆಂಶ್ರೀ ರವೀಂದ್ರ
Mountains are not calling
Please don’t come
ಭವದ ಬೇರುಗಳು ಕಳಚುತ್ತಿವೆ
ಬಿಟ್ಟುಬಿಡು ನನ್ನ
ಅಮ್ಮ ಕರೆಯುತಿಹಳು
ನಿಡಿದೋಳ್ಗಳ ತೆರೆದಿಹಳು
ಬಂಧು ಬಿಡು ಬಂಧ ಬಿಡು ಬಂದುಬಿಡೊಳಗೆಂಬ ಆರ್ತತೆಯ ಒರಲು
ಬಯಸಿ ಬಂದವಳಿಗಗ್ನಿ ಸ್ನಾನವನಿತ್ತು
ಬೀಸಿದರಲ್ಲವೆ ನುಡಿಬರಲು ಬೀಸಣಿಗೆ
ಹಿಮಗಿರಿಯ ಕಂದರಗಳೊಳಗೆ
ಜಗದ ಅಟ್ಟಣಿಗೆಯೊಳಗೆ
ಅಪ್ಪಿ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ ಬೆಚ್ಚಗೆ
ಬಿರುಸು ಬಿರುಗಾಳಿ ಛಳಿಮಳೆಯೊಳಗೆ
ಹಾರಿಕೆ ಜಾರಿಕೆಯ ಸರಿಗಮದೊಳಗೆ ರಮಿಸಿ
ಬೇಡ ಬೇಡವೆಂದರೂ ಏರಿ ಮೇಲೇರಿ ಬಂದೆ
ಪಿಸುನುಡಿಯೂ ಸದ್ದೆಂಬ ಸೂಕ್ಷ್ಮತೆಯ
ಧಿಕ್ಕರಿಸಿ ಕುಣಿದೆ ಬಗೆದೆ ಬಗೆಬಗೆಯಲಿ
ಅಗೆದೆ ಅಗಿದು ಭೋಗಿಸಿದೆ
ರಂಗ ಸುರಂಗವ ಕೊರೆದೆ
ಅಬ್ಬರದಿ ಎದೆಮೇಲೆ ಜಿಗಿದಾಡಿದೆ
ಕಟ್ಟಿದೆ ಇಂದ್ರಭವನಗಳ
ಎಸೆದಾಡಿ ನೋಟ ನೋಟಗಳ ಕಂತೆ
ಕಟ್ಟಿ ಕಟ್ಟೆ ಸಾವಿರ ಸಂತೆ
ಬರೆಯೆಳೆದೆ ಬರಿದಾಗಿ ಬತ್ತಲಾದೆ
ಹರಿದೆ ಹರಿಹರರ ತಾವೆಂದು ಮರೆತು
ಮಲೆತು ಹೋಗಿದೆ ಬದುಕು
ಇ‌ನ್ನು ಮರಳುವುದೆಂತು
ಹಿಮಗಿರಿಯ ಕಂದರದಲಿ ನಾ ಮರಳಾಗುವೆ
ಬೇಡವೆಂದರೂ ನೀ ಮಣ್ಣಾಗುವೆ
ಕೊತಕೊತ ಕುದಿವ ಅಂತರಾಳದರಿವು
ಕಳೆದ ಭೂಪತಿಯೆ
ಅಟಾಟೋಪದ ನಿನ್ನ ತೋರ್ಗಾಣಿಕೆಯೀಗ ಬಾಂದಳದ ಬರಸಿಡಿಲಾಗಿ ಬರೆದಿದೆ
ಭೂತಳದ ಮೃತ್ಯುನರ್ತನದ ಒಕ್ಕಣಿಕೆ
ಹಿಂದೆ ಶತಶತಮಾನಗಳು
ನೀನೇನೋ ಅರಸುತ್ತ ಬಂದಾಗ
ಇದ್ದುದೆಲ್ಲವ ಕಳಚಿಟ್ಟು ನಿಂತಾಗ
ನಶ್ವರ ಬಿಟ್ಟು ಈಶ್ವರನೆಂದಾಗ
ಗೌರಿಶಂಕರದತ್ತ ನೋಟ ನಿಮಗ್ನನಾದಾಗ
ಹೇಳು
ನಾನೋಲವಿಂದ ನಿನ್ನನಪ್ಪಿ ಮುದ್ದಿಸಲಿಲ್ಲವೆ
ಅಕ್ಷರದ ದಾಹಕ್ಕೆ ದಾಸೋಹ ನಡೆಸಲಿಲ್ಲವೆ
ಗುಹೆಗಳೊಡಲಲ್ಲಿ ನಿನ್ನದೆಗೆ ಗುರುವಾಗಿ
ಉಚ್ಛಾಸ ನಿಃಶ್ವಾಸಕೆ ಲಯ ಹಿಡಿಯಲಿಲ್ಲವೆ
ಕುಳಿತೆಡೆಯಿಂದ ಶಿವನೆಡೆಗೆ ಏರಲು ನಿಚ್ಚಣಿಕೆಯ ನೀಡಲಿಲ್ಲವೆ
ಈಗ
ಎಲ್ಲರೊಡನೊಂದಾಗದ
ನಿನ್ನದೊಂದೇ ಆದ ದೊಂದಿಗೆ ಎಣ್ಣೆಯುಣಿಸುವರೆಲ್ಲ ಮಸಣ ಸೇರಿಹರು
ಕೂಡಿ ಬೆಳೆವನೆಂಬ ಬಣ್ಣದನುಡಿಯ ಬಡಿವಾರ ಈಗ ಕರಕಾಗಿದೆ
ಎಚ್ಚರಿಕೆಯ ಗಡಿಯೆಂದೋ ಮುರಿಯಿತು
ಸಾಧ್ಯವಿದ್ದರೆ ನೀನು ನೀನೆಂದೆಣಿಸದೆ
ನಾವಾಗುವ ಕಾಲ ಬಂದಿತೋ ನೋಡು
ನಾಶ ತಡೆದಿತೋ ಅರಿಯೆ
ಬರಬೇಡ ಬರಬೇಡ ನನ್ನಡೆಗೆ
ಸಾಕಿನ್ನು ನಿನ್ನ ಸಹವಾಸ ವಿಶ್ವಾಸ ವಿಕಾಸ
ನಾನು ಕುಸಿಯುತ್ತಿರುವೆ
ಮರಳಿ ತಾಯಿಯ ಉಡಿಗೆ
ಸಮಾಧಿಯನೂ ಕಟ್ಟಲಾಗದು ಕಡೆಗೆ
ಇಲ್ಲದಂಬರಕೆ ಮುತ್ತಿಡುವ ನಿನ್ನ ಚಟಕೆ
ವಿಕಾಸ – ವಿನಾಶ, ಭೂಮಿ – ಸಹನೆ, ಆಸೆ – ದುರಾಸೆ, ರೀತಿ -ನೀತಿ, ಇತಿ – ಮಿತಿ ಎಲ್ಲವೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಧ್ವನಿತವಾಗಿವೆ.