ರಾಜಾ ಮೋಹನ್ ಇವಟೂರಿ ಅವರ ತೆಲುಗು ಕಥೆ "ಅನುಭವವೇ ಗುರುʼಕನ್ನಡಾನುವಾದ ಕೊಡೀಹಳ್ಳಿ ಮುರಳೀಮೋಹನ್

ಅನುವಾದ ಸಂಗಾತಿ

“ಅನುಭವವೇ ಗುರು“

ತೆಲುಗು ಮೂಲ: ರಾಜಾ ಮೋಹನ್ ಇವಟೂರಿ
ಕನ್ನಡ ಅನುವಾದ : ಕೊಡೀಹಳ್ಳಿ ಮುರಳೀಮೋಹನ

“ಸುನೀಲ್, ಮತ್ತೆ ತಿಂದ ತಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದೀಯಾ! ನೋಡು ಉಳಿದ ತರಕಾರಿ, ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ತಟ್ಟೆಗಳಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿವೆ. ಚಮಚಗಳು ಸಹ ಒಣಗಿದ ಅನ್ನ ಮತ್ತು ತುಪ್ಪದ ಜೊತೆ ಸೇರಿ ಬೇರೆ ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿದ್ವು. ತಿಂದ ಕೂಡಲೇ ತಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ನೀರಲ್ಲಿ ನೆನೆಸಿ ತೊಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಇಡು ಅಂತ ಎಷ್ಟು ಸಾರಿ ಹೇಳಲಿ ನಿಂಗೆ!” ಎಂದು ಬೇಸರದಿಂದ ಹೇಳಿದೆ.

ಕಂಪ್ಯೂಟರ್‌ನಲ್ಲಿ ಏಕಾಗ್ರತೆಯಿಂದ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಸುನೀಲ್ ತನ್ನ ಕೆಲಸವನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಗಟ್ಟಿಯಾದ ನೋಟದಿಂದ ತಟ್ಟೆಗಳನ್ನು, ಗ್ಲಾಸ್ ಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಸಿಂಕ್ ನಲ್ಲಿ ಹಾಕಿ ಬಂದ.

“ತಿಂದ ತಕ್ಷಣ ಸಿಂಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಹಾಕುವ ಮೊದಲು, ಪಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ನೀರಿನಿಂದ ಮುಕ್ಕರಿಸಿದರೆ ತೊಳೆಯುವುದು ತುಂಬಾ ಸುಲಭವಾಗುತ್ತದೆ. ಈಗ ಗಟ್ಟಿಯಾದ ತಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ತೊಳೆಯಲು ಎಷ್ಟು ಕಷ್ಟ ಗೊತ್ತಾ?”

“ಅಪ್ಪಾ! ನೀವೇ ತಾನೇ ಹೇಳಿದ್ದು, ಓದುವುದರ ಮೇಲೆ ಮಾತ್ರ ಗಮನ ಇಡು ಎಂದು?” ಎಂದ ಸುನೀಲ್.

ನಾನು ಬೆಚ್ಚಿಬಿದ್ದು “ನಾನು ನಿನಗೆ ಹೇಳಿದ ಸಂದರ್ಭ ಬೇರೆ. ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದ ಬದುಕಿಗೆ ಓದು ತುಂಬಾ ಮುಖ್ಯ. ಆದರೆ ಓದಿನ ಜೊತೆಗೆ, ನಡತೆಯೂ ಮುಖ್ಯ!” ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ.

“ನಡತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನಂತರ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಅವರು ಆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ತಾನೇ ಸಂಬಳ ಕೊಡುತ್ತಿರುವುದು? ಈಗ ಮನೆ ಕೆಲಸದವರಿಗೆ, ಬಟ್ಟೆ ತೊಳೆಯುವವರಿಗೆ, ಡ್ರೈವರ್‌ಗಳಿಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಪೀಡಿಸಬೇಡಿ,” ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಹೋದ ಸುನೀಲ್.

ನಾನು ನಿರಾಶೆಯಿಂದ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟೆ. ಅಮೀರ್ ಖಾನ್ ಸಿನಿಮಾವನ್ನು ನೋಡಿದ ನಂತರ, ನಾನು ಅನಗತ್ಯವಾಗಿ ಕೋಪಗೊಳ್ಳದೆ ನನ್ನ ಮಗನನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ಅವನ ಈ ನಡವಳಿಕೆಯನ್ನು ನನಗೆ ಸಹಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ.

ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ಹೊರಗಡೆಯಿಂದ ಹಾರ್ನ್ ಶಬ್ದ ಕೇಳಿಸಿತು. ಅವನ ಸ್ನೇಹಿತ ಬೈಕ್ ಮೇಲೆ ಅವನಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದನು. ನಾನು ತಕ್ಷಣ ಒಳಗೆ ಹೋಗಿ, ಅವನು ಬಂದಿರುವ ವಿಷಯವನ್ನು ತಿಳಿಸಿದೆ. ಸುನೀಲ್ ಕೇಳಿದ. ಆದರೆ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ನನ್ನ ಕಡೆ ನೋಡಲಿಲ್ಲ.

‘ಹೇಳಿದನಲ್ಲ’ ಎಂದು ನಾನು ನನ್ನ ಕೋಣೆಗೆ ಹೋದೆ. ಇನ್ನೊಂದು ಐದು ನಿಮಿಷಗಳ ನಂತರ ಮತ್ತೆ ಹಾರ್ನ್ ಶಬ್ದ ಕೇಳಿಸಿತು. ನನಗೆ ಸಿಟ್ಟು ಬಂದು, “ನೀನು ಒಬ್ಬನೇ ಮಾಡುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಎಷ್ಟು ಬೇಕಾದರೂ ತಡ ಮಾಡಿಕೊ. ಆದರೆ ಬೇರೆಯವರು ಕಾಯುತ್ತಿರುವಾಗ ಹೀಗೆ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ ಮಾಡುವುದು ತಪ್ಪು!” ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ.

ಸುನೀಲ್ ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಮುಚ್ಚಿ “ನಾನು ಎಷ್ಟು ಮುಖ್ಯವಾದ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಾ? ಇದುವರೆಗೆ ಯಾರೂ ಸಾಧಿಸದ ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟ್ ಅನ್ನು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸಲು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮುಳುಗಿ ಹೋಗಿದ್ದರೆ, ನಿಮಗೆ ಆ ವಿಷಯ ಮುಖ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅವನ ಸಮಯವೇ ನಿಮಗೆ ಮುಖ್ಯ!” ಎಂದು ಹೇಳಿ ಎದ್ದು ಹೋದ.

ಅಂತಹ ಮುಖ್ಯ ಕೆಲಸ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗುವ ಮುನ್ನ ಏಕೆ ಮಾಡಬೇಕು ಎಂದು ಕೇಳುವ ಮೊದಲು ಸುಮ್ಮನಾದೆ.

“ಐದು ನಿಮಿಷ ತಡವಾದರೆ ಏಕೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಕೋಪ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀ? ನಿನ್ನಿಂದ ಎಲ್ಲ ನೀತಿಗಳನ್ನು ಕೇಳಬೇಕಾಯಿತು!” ಎಂದು ಸ್ನೇಹಿತನನ್ನು ಗದರುವುದು ಕೇಳಿಸಿತು.

“ನಾನು ಬಂದಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ನಿನಗೆ ಗೊತ್ತಿದೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂದು ತಿಳಿಯದೆ ಹಾರ್ನ್ ಹೊಡೆದೆ,” ಎಂದು ಮಿತ್ರನು ಸಮಜಾಯಿಷಿ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ.

ಈ ಮಧ್ಯೆ, “ಅವನು ಎಷ್ಟು ಬುದ್ಧಿವಂತ, ಎಷ್ಟು ಕಷ್ಟಪಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಗೊತ್ತಾ? ಏಕೆ ಅವನನ್ನು ಪದೇ ಪದೇ ಕಿರಿಕಿರಿ ಮಾಡುತ್ತೀರಿ ?” ಎಂದು ಹೆಸರುನಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಶಾಂತಿ ಇರುವ ಶಾಂತ ದಾಳಿ ಶುರುಮಾಡಿದಳು.

“ಅಪ್ಪಾ, ಅವನು ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟ್ ಮುಗಿದರೆ, ಇದುವರೆಗೆ ಯಾರೂ ಪ್ರಯತ್ನಿಸದ ವಿಶೇಷ ಪ್ರಾಡಕ್ಟ್ ತಯಾರಾಗುತ್ತದೆ. ಅವನ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಅಡ್ಡಿಪಡಿಸಬೇಡಿ!” ಎಂದು ನನ್ನ ಮಗಳು ಹೇಳಿದಳು.

“ಅವನ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಯಾವುದೇ ಅನುಮಾನವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಉತ್ತಮ ನಡತೆಯನ್ನೂ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ತಾನೇ!”

“ಮೊದಲು ಓದಿನಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದು ಬರಲಿ. ನಡತೆಯನ್ನು ನಂತರ ಕಲಿಯಬಹುದು.”

‘ನಡತೆಯನ್ನು ಕಲಿತರೆ ಬರುತ್ತದೆಯೇ? ಅದನ್ನು ಒಂದು ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿ ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು’ ಎಂದು ಹೇಳುವಮೊದಲು ಸುಮ್ಮನಾದೆ. ಗೆಲ್ಲಲಾಗದ ಯುದ್ಧವನ್ನು ಎಂದಿಗೂ ಮಾಡಬೇಡ ಎಂದು ಒಬ್ಬ ಮಹಾನುಭಾವ ಹೇಳಿದ್ದಾನೆ.

ಆದರೆ ಮಗನ ನಡತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಚಿಂತೆಯಿದೆ. ಒಂದು ಹಂತದವರೆಗೆ ನಾವು ಕೂಡ ಈ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿದ್ದೇವೆ. ಅವನು ಯಾವಾಗಲೋ ನಿದ್ದೆಯಿಂದ ಏಳುತ್ತಾನೆ. ಯಾವಾಗಲೋ ತಿನ್ನುತ್ತಾನೆ. ಯಾವಾಗಲೋ ಮಲಗುತ್ತಾನೆ. ಅವನ ಹಿಂದೆಯೇ ನಾನಾ ಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ಪಟ್ಟು, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ ದಿನ ಕಳೆಯುತ್ತದೆ. ಇತರರ ಶ್ರಮದ ಬಗ್ಗೆ ಅಥವಾ ಅವರ ಸಮಯದ ಬಗ್ಗೆ ಅವನಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಗೌರವವಿಲ್ಲ.

ಓದು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಬೇರೆ ಆಧಾರವಿಲ್ಲದ ಕಾರಣ, ಮಕ್ಕಳ ಗಮನವನ್ನು ಓದಿನ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಿದೆವು. ಅವರು ಓದುವ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲವೂ ಬರುತ್ತದೆ. ಅವರು ತಿಂದು ಬಿಟ್ಟ ತಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಯಾರೋ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಓದುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಅವರು ತಲೆ ಹಾಕಿದಾಗ ‘ಇವೆಲ್ಲವನ್ನು ನಾವು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ನೀನು ಓದಿಕೋ ‘ ಎಂದು ಹೇಳಿದೆವು. ಈಗ ಬದಲಾಗು ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ ಹೇಗೆ?

ಎರಡು ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ ಅವನ ಅಕ್ಕನಿಗೆ ಮೆಡಿಸಿನ್ ಸೀಟ್ ಸಿಕ್ಕಿದೆ ಎಂದು ಪಾರ್ಟಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆವು. ಎರಡು ಗಂಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಮುಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ ಎಂಬ ಭರವಸೆಯೊಂದಿಗೆ ಅವನು ಕೂಡ ಬಂದಿದ್ದ. ಅಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಜನಸಂದಣಿ ಇತ್ತು. ನಮ್ಮ ಸರದಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ಹೊರಗೆ ಕುಳಿತಿದ್ದೆವು. ಇವನು ಸುಮ್ಮನೆ ಇರಲಾರದೆ ಅಸಹನಗೊಂಡಿದ್ದ. ‘ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯ ಹಬ್ಬದ ಮೂಡ್‌ನಲ್ಲಿರುವ ಅಕ್ಕನ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡಬಹುದಲ್ಲವೇ!’ ಎಂದರೆ ಮುಖ ತಿರುಗಿಸಿಕೊಂಡ.

ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ವೆಯಿಟರ್ ಬಂದು ಐದು ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಟೇಬಲ್ ಖಾಲಿಯಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಹೋದ. ಸರಿಯಾಗಿ ನಾವು ಒಳಗೆ ಹೋಗುವ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಅವನು ಬಂದು, “ಇನ್ನೊಂದು ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ ಕಾಯಿರಿ ಸರ್!” ಎಂದ.

ಇದಕ್ಕೆ ಸುನೀಲ್ ಕೋಪದಿಂದ ಉದ್ವೇಗಗೊಂಡು, “ನಾವೆಲ್ಲರೂ ದಡ್ಡರಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೇವೆಯೇ? ಒಂದು ಬಾರಿ ಬರಬಹುದು ಎಂದು ಹೇಳಿ ಮತ್ತೆ ಮಾತು ಬದಲಾಯಿಸುವುದೇನು?” ಎಂದು ಕೂಗಿದ.

“ಅದು ಹಾಗಲ್ಲ ಸರ್…”ಎಂದು ಅವನು ಏನೋ ಹೇಳಲು ಹೊರಟ. ಆದರೆ ಸುನೀಲ್ ಅವನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳದೆ ಕೂಗುತ್ತಿದ್ದರೆ ಎಲ್ಲರೂ ಸೇರಲು ಶುರುಮಾಡಿದರು.

ನಾನು ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮ್ಯಾನೇಜರ್ ಅವಸರದಿಂದ ಬಂದು, ಟೇಬಲ್ ಖಾಲಿಯಾಗಿದೆ ಎಂದು ನಮ್ಮನ್ನು ಒಳಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದರು.

“ಅಪ್ಪಾ, ನೀನು ಸಾಮಾನ್ಯ ಮೂಡ್‌ಗೆ ಬಾ. ನಾವು ಸೆಲೆಬ್ರೇಟ್ ಮಾಡಲು ಬಂದಿದ್ದೇವೆ,” ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ.

ಆದರೆ ಇದ್ದಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಸುನೀಲ್ ಕೋಪದಿಂದಲೇ ಇದ್ದನು. ಹೋಗುವ ಮೊದಲು ಅವನು “ನೀವು ಹೋಗಿ. ನಾನು ಈಗಲೇ ಬರುತ್ತೇನೆ” ಎಂದು ನಿಂತ. ಹೋಟೆಲ್ ಉದ್ಯೋಗಿಯ ನಡತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಫೀಡ್‌ಬ್ಯಾಕ್ ಬರೆದು ‘ಒಂದು’ ರೇಟಿಂಗ್ ನೀಡಿದ್ದಾನೆ ಎಂದು, ನಂತರ ಮ್ಯಾನೇಜರ್ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ ವೆಯಿಟರ್ ಗೆ ಬೈಯಿಸಿದ್ದಾನೆ ಎಂದು, ಅವನು ಕಾರಿನ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ಹೇಳಿದಾಗ ತಿಳಿಯಿತು. ನನ್ನನ್ನು ಟಿಪ್ ಕೊಡಲು ಕೂಡ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ.

ಅಸಲಿ ವಿಷಯ ನನಗೆ ಗೊತ್ತು. ಅತಿಯಾದ ಕೋಪದಿಂದ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳದ ಸುನೀಲ್ ಜೊತೆ ಹೇಳಲು ಆಗದೆ ಆ ವೆಯಿಟರ್ ನನಗೆ ನಡೆದದ್ದನ್ನು ವಿವರಿಸಿದನು. ನಾವು ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಆ ಟೇಬಲ್ ಮೇಲೆ ತಿಂದವರು ಬಿಲ್ ಕೊಡಿ ಎಂದು ಮೊದಲು ಹೇಳಿ ವೆಯಿಟರ್ ನಮಗೆ ಹೇಳಿದ ನಂತರ ಐಸ್‌ಕ್ರೀಮ್ ಬೇಕು ಎಂದು ಕೇಳಿದರಂತೆ. ಅವರನ್ನು ಬೇಡ ಅನ್ನಲಾಗದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಸಮಯ ಕಾಯಲು ಹೇಳಬೇಕಾಯಿತು. ಇದರಲ್ಲಿ ವೆಯಿಟರ್ ತಪ್ಪು ಏನಿದೆ? ಆದರೆ ಆ ವಿಷಯವನ್ನು ಕೇಳುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮವನು ಇರಲಿಲ್ಲ.

ಅವನು ದೂರು ನೀಡಿದ್ದಾನೆ ಎಂದು ತಿಳಿದ ನಂತರ, ನಾನು ಮತ್ತೆ ಒಳಗೆ ಹೋಗಿ, ವೆಯಿಟರ್ ನ ತಪ್ಪು ಏನೂ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಮ್ಯಾನೇಜರ್‌ಗೆ ಹೇಳಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದೆ.

ಚಿಕ್ಕ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಆ ಅಸಹಾಯಕರು… ಬೇರೆ ದಾರಿಯಿಲ್ಲದೆ ಈ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ, ತುಂಬಾ ಬದ್ಧತೆಯಿಂದ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಸಿಸ್ಟಮ್ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ.

‘ಅಂತಹವರಿಗೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ನಿರಾಶೆ ಉಂಟುಮಾಡುವಂತೆ ವರ್ತಿಸಿದರೆ ಹೇಗೆ?’ ಎಂದು ನಾನು ನಂತರ ಹೇಳಲು ಹೋದರೆ, ‘ನನ್ನ ಸಮಯ ವ್ಯರ್ಥವಾದರೆ ಪರವಾಗಿಲ್ಲವೇ?’ ಎಂದು ಕೇಳಿದ.

ಇವನಿಗೆ ಎಷ್ಟು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸಿದರೂ ಬದಲಾವಣೆ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂದು, ಮಗನಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆ ತರಲು ದೇವರ ಬಳಿ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಿದೆ. ದೇವರು ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಹೇಗೆ ಪರಿಹರಿಸುತ್ತಾನೆ ಎಂದು ನನಗೆ ಊಹೆಗೆ ನಿಲುಕದಿದ್ದರೂ ಅವನನ್ನೇ ಬೇಡಿಕೊಂಡೆ.

ದಿನಗಳು ಕಳೆಯುತ್ತಿವೆ. ಸುನೀಲ್ ಓದುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಅವನು ಓದುವ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಹೊಗೆ ಬರುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಉಳಿದ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆ ಇಲ್ಲ. ನನ್ನ ಮೇಲೆ ದ್ವೇಷ ಮಾತ್ರ ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ.

ಅವನು ಅಂದುಕೊಂಡಂತೆ ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಉತ್ತಮ ಯೂನಿವರ್ಸಿಟಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರವೇಶ ಸಿಕ್ಕಿತು. ನಮ್ಮ ಸಂತೋಷಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲೆ ಇರಲಿಲ್ಲ.

“ನಾನು ಮಾಡಿದ ವಿಶೇಷ ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟ್ ಆ ಪ್ರೊಫೆಸರ್‌ಗೆ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು. ಒಂದು ಇಂಟರ್‌ನ್ಯಾಷನಲ್ ಜರ್ನಲ್‌ನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಪೇಪರ್ ಪಬ್ಲಿಷ್ ಆಗಿದೆ. ಇವೆಲ್ಲ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲ! ನಾನು ಮನೆ ಕೆಲಸದವಳನ್ನು ಬದಿಗೆ ತಳ್ಳಿ, ತಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ತೊಳೆದರೆ ಮಾತ್ರ ನನಗೆ ಗೌರವ!” ಎಂದು ಈ ರೀತಿಯ ಮಾತುಗಳನ್ನು ವ್ಯಂಗ್ಯವಾಗಿ ನನಗೆ ಕೇಳಿಸುವಂತೆ, ಪ್ರತಿ ಒಬ್ಬನ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡಿ ಸುನೀಲ್ ವಿಮಾನ ಹತ್ತಿ ಹೋದ.

ಯಾವಾಗಲಾದರೂ ಅವನಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆ ಬರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಆಶಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ನಿರಾಶೆಯೇ ಉಳಿಯಿತು.

ಹೋದ ನಂತರ ಸುನೀಲ್ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದರೂ, ನನ್ನ ಜೊತೆ ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಓದಿಗಾಗಿ ಕೊಟ್ಟ ವೀಸಾದ ಮಿತಿಗಳಿಂದಾಗಿ ಸ್ವದೇಶಕ್ಕೆ ಬರಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಕೆಲಸ ಬಂದ ಮೇಲೆ, ಸರಿಯಾದ ವೀಸಾ ಸಿಕ್ಕಿದ ಕಾರಣ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಾ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ.

ಯಾವಾಗಲೂ ಹಾಗೆಯೇ ಅವನ ಅಮ್ಮ, ಅಕ್ಕನ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ… ನಾನು ಅಪರಾಧ ಭಾವನೆಯಿಂದ ಪಕ್ಕದಿಂದ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಕೋಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದೆಯೋ ಏನೋ ಎಂದು ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಕೇಳಿದ.

“ಅಪ್ಪಾ… ನಾನು ಬರುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಅಲ್ಲಿ ಐದು ವರ್ಷ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ, ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿಯೇ ನೆಲೆಸುವ ಯೋಜನೆ ಒಂದನ್ನು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನಿನ್ನ ಸಹಾಯ ಬೇಕು!” ಎಂದ.

ಅವನ ತಾಯಿ ಒತ್ತಾಯಿಸಿದರೆ ಹೊರತು ಮಾತನಾಡದವನು, ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನೇ ಮಾತನಾಡಿದ್ದಕ್ಕೆ, ಅದರಲ್ಲೂ ನನ್ನ ಸಹಾಯ ಬೇಕು ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ದು ನನಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ ತಂದಿತು.

ಆ ದಿನ ಬಂದಿತು. ನಾವೆಲ್ಲರೂ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಸ್ವಾಗತಿಸಿದೆವು. ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಮಾತನಾಡಿಸಿ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು “ಬಂದುಬಿಟ್ಟೆ ಅಪ್ಪಾ…” ಎಂದ. ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ಹಿಂದೆಯೇ ತಾನೇ!

ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿದ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ, ಅಕ್ಕನ ಜೊತೆ… ಅಲ್ಲಿಯ ಜೀವನ ಹೇಗೆ ಇರುತ್ತದೆ ಎಂದು ವಿಶೇಷಗಳನ್ನು ಹೇಳಿದ.

ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮನೆ ತಲುಪಿದೆವು. ಮನೆಯ ಹತ್ತಿರ ವಾಹನದಿಂದ ಇಳಿಯುತ್ತಾ “ಧನ್ಯವಾದಗಳು” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾ ಡ್ರೈವರ್‌ಗೆ ಬಿಲ್ ಜೊತೆಗೆ ನೂರು ರೂಪಾಯಿಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟ.

“ನಿಮ್ಮ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ತುಂಬಾ ಆರಾಮದಾಯಕವಾಗಿದೆ. ಎಲ್ಲೂ ಕುದುರು ಇರಲಿಲ್ಲ” ಎಂದು ಅಭಿನಂದಿಸಿದ.

‘ನಾನು ನೋಡುತ್ತಿರುವುದು ನಿಜವೇ?’ ಎಂದು ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು.

ನಂತರ ಅಂತಹ ವಿಚಿತ್ರಗಳು ತುಂಬಾ ನಡೆದವು. ಕುಡಿದ ಕಪ್‌ಗಳು, ತಿಂದ ತಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಅವನೇ ಸ್ವತಃ ಸಿಂಕ್ ಹತ್ತಿರ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ತಟ್ಟೆಗಳನ್ನು, ರಿನ್ಸ್ ಮಾಡಿ ಸಿಂಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟ. ಹೋಟೆಲ್‌ಗೆ ಹೋದಾಗ ವೇಟರ್ ತಪ್ಪಾಗಿ ಕೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿ ಬೇರೆ ಐಟಂ ತಂದರೆ “ನೀವು ಹೀಗೆ ತಪ್ಪಾಗಬಾರದು. ಒಂದು ಆಪ್ ಇದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ಸುಲಭವಾಗಿ ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬಹುದು,” ಎಂದು ಅವನ ಫೋನ್‌ಗೆ ಒಂದು ಆಪ್ ಲೋಡ್ ಮಾಡಿ, ಅದನ್ನು ಹೇಗೆ ಉಪಯೋಗಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ನನಗೆ ತಲೆ ಸುತ್ತುವಂತೆ ಆ ವೇಟರ್‌ಗೆ ಇಪ್ಪತ್ತು ಪ್ರತಿಶತ ಬಿಲ್ ಟಿಪ್ ಕೊಟ್ಟ. ‘ಇದೆಲ್ಲ ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ? ದೇವರು ಇವನಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ಹೇಗೆ ತಂದನು?’ ಎಂದುಕೊಂಡೆ.

ಅವನು ನೆಲೆಗೊಂಡ ನಂತರ, “ಅಪ್ಪಾ, ನಿನ್ನನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ನನಗೆ ತುಂಬಾ ಹೆಮ್ಮೆಯಿದೆ,” ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ.

ಅವನು ನಕ್ಕು, “ನೀವು ಏಕೆ ಹೆಚ್ಚು ಸಂತೋಷಪಟ್ಟಿದ್ದೀರಿ ಎಂದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತು ಅಪ್ಪಾ,” ಎಂದ. ನಾನು ಕೂಡ ನಕ್ಕೆ.

“ಅನುಭವ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಲಿಸಿದೆ ಅಪ್ಪಾ,” ಎಂದ ಸುನೀಲ್.

“ನಾನು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದ ಮೇಲೆ, ಎಲ್ಲವೂ ತಿಳಿಯಿತು. ಅಲ್ಲಿ ಮನೆ ಕೆಲಸದವರಿಗೆ ತುಂಬಾ ಹಣ ಕೊಡಬೇಕು. ಆದ್ದರಿಂದ ನನ್ನ ತಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ನಾನೇ ತೊಳೆಯುತ್ತಿದ್ದರೆ, ನನ್ನ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ನಾನೇ ಒಗೆಯುತ್ತಿದ್ದರೆ ಅದರಲ್ಲಿಯ ಕಷ್ಟ ತಿಳಿಯಿತು. ನೀವು ಹೇಳಿದ ಮಾತುಗಳ ಅರ್ಥ ತಿಳಿಯಿತು. ಯೂನಿವರ್ಸಿಟಿ ಕೊಡುವ ಹಣ ಓದಿಗಾಗಿ ಮಾತ್ರ ಸಾಕು, ಆದ್ದರಿಂದ ಬೇರೆ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ಸಂಪಾದಿಸಬೇಕಾಯಿತು. ಪೆಟ್ರೋಲ್ ಬಂಕ್‌ಗಳಲ್ಲಿ, ಲೈಬ್ರರಿಯಲ್ಲಿ, ಹೋಟೆಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದೆ. ಆಗ ನೀವು ಯಾವಾಗಲೂ ಹೇಳುವ ಬೇರೆ ಕೋನ ಅರ್ಥವಾಯಿತು. ಪ್ರತಿ ಕೆಲಸವೂ ನಿಖರವಾದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಆ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಇತರರ ಸಮಯ ಎಷ್ಟು ಅಮೂಲ್ಯವಾದುದು ಎಂದು ಕೂಡ ತಿಳಿಯಿತು. ಓದು, ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ನೈಪುಣ್ಯದ ಜೊತೆಗೆ, ನಡತೆಯೂ ಮುಖ್ಯ ಎಂಬ ಜ್ಞಾನ ಮೂಡಿತು.”

“ಆದರೆ ನಾನು ಎಷ್ಟು ಸಾರಿ ಹೇಳಿದರೂ ನಿನಗೆ ಏಕೆ ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ?”

ಸುನೀಲ್ ನಕ್ಕ. “ಅಪ್ಪಾ. ಈ ಕಾಲದ ಯುವಕರು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತಮ್ಮ ಅನುಭವದಿಂದಲೇ ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನೀವು ಯಾವುದೇ ತಪ್ಪು ಮಾಡಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಪೀಳಿಗೆಯಿಂದ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಇರುವ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ಗುರುತಿಸಲಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಹೇಳುವುದಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿ ಪ್ರತಿ ವಾರ ಒಂದು ಬಾರಿ ನಮ್ಮಿಂದ ತಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ತೊಳೆಯಿಸಿದ್ದಿದ್ದರೆ ನಿಮ್ಮ ಮಾತುಗಳು ಇನ್ನಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ನಿಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಕೆಲಸದಂತೆ… ಐದು ನಿಮಿಷ ಮುಂಚೆಯೇ ಶಾಲೆಗೆ ಬಿಡುವ ಬದಲು, ನಮ್ಮನ್ನೇ ತಯಾರಾಗಲು ನಮಗೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರೆ ಇತರರ ಸಮಯದ ಮೇಲೆ ಗೌರವ ಮೂಡುತ್ತಿತ್ತು. ಚಿಕ್ಕವನಿದ್ದಾಗ ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ನೀವೇ ಮಾಡಿ, ಓದು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಬೇರೆ ಲೋಕವಿಲ್ಲ ಎಂದು ನಮ್ಮ ತಲೆಗೆ ತುಂಬಿ, ನಂತರ ಬದಲಾಗಿ ಎಂದರೆ ಅನುಭವವಿಲ್ಲದೆ ಹೇಗೆ ಬದಲಾಗುತ್ತೇವೆ?” ಎಂದ.

“ನಿಜವೇ. ನನ್ನ ಪೀಳಿಗೆನಲ್ಲಿ ಹಿರಿಯರು ಏನು ಹೇಳಿದರೆ ಅದೇ ವೇದ ಎಂದು ಕಲಿತೆವು. ಆಗ ಅದು ಸರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಈಗ ಅದು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಕಾಲದ ಯುವಕರು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಅನುಭವದಿಂದಲೇ ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.”

ತೆಲುಗು ಮೂಲ: ರಾಜಾ ಮೋಹನ್ ಇವಟೂರಿ
ಕನ್ನಡ ಅನುವಾದ : ಕೊಡೀಹಳ್ಳಿ ಮುರಳೀಮೋಹನ