ಧಾರಾವಾಹಿ 82
ಒಬ್ಬ ಅಮ್ಮನಕಥೆ
ರುಕ್ಮಿಣಿ ನಾಯರ್
ಸುಮತಿಗೀಗ ಕಣ್ಣುಗಳ ತೊಂದರೆ
ರಜಾ ದಿನವಾದ ಗುರುವಾರದಂದು ಸಕಲೇಶಪುರದ ಸರ್ಕಾರಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಹೋದಳು. ತನಗೆ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಭೇಟಿ ಮಾಡಿದಳು. ತನಗಾಗುತ್ತಿರುವ ತೊಂದರೆಯನ್ನು ವಿವರಿಸಿದಳು. ಸುಮತಿ ಹೇಳಿದ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಸಮಾಧಾನ ಚಿತ್ತದಿಂದ ಕೇಳಿದ ವೈದ್ಯರು ಕಣ್ಣಿನ ಕಾಯಿಲೆ ಕಂಡು ಅವರಲ್ಲಿ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಪಡೆಯಿರಿ ಹೇಳುತ್ತಾ ಶಿಫಾರಸ್ಸು ಪತ್ರವನ್ನು ಬರೆದುಕೊಟ್ಟರು. ಕಣ್ಣಿನ ವಿಭಾಗದ ವೈದ್ಯರು ಕೂಲಂಕುಶವಾಗಿ ಪರೀಕ್ಷಿಸಿ…”ಸುಮತಿ ನಿಮ್ಮ ಎರಡೂ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಪೊರೆ ಬೆಳೆದಿದೆ….ಅನಿಯಂತ್ರಿತ ಮಧುಮೇಹದ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿಗೇ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಪೊರೆ ಬೆಳೆದಿದೆ ….ಇದನ್ನು ತೆಗೆಯಲು ಶಸ್ತ್ರಚಿಕಿತ್ಸೆಯ ಅಗತ್ಯವಿದೆ”…. ಹೇಳಿದರು. ವೈದ್ಯರ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದ ಸುಮತಿ ಚಿಂತಿತಳಾದಳು. ಆದರೂ ….” ಈ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಪೊರೆ ತೆಗೆಯುವ ಶಸ್ತ್ರಚಿಕಿತ್ಸೆಯನ್ನು ಕಣ್ಣಿನ ವೈದ್ಯರು ಮಾಡುತ್ತೀರಾ? ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರು. ಸುಮತಿಯ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದ ವೈದ್ಯರು …”ಕಣ್ಣಿನ ಪೊರೆ ತೆಗೆಯುವ ಶಸ್ತ್ರಚಿಕಿತ್ಸೆಯು ಅತೀ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಹಾಗೂ ಸಂಕೀರ್ಣವಾಗಿರುವ ಕಾರಣ ಇಲ್ಲಿ ತಕ್ಕದಾಗಿದೆ ಶಸ್ತ್ರಚಿಕಿತ್ಸಾಲಯವಿಲ್ಲ….ಹಾಗಾಗಿ ನೀವು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಯಾವುದಾದರೂ ಕಣ್ಣಿನ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಹೋಗಿ”….ಎಂದರು. ವೈದ್ಯರ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದ ಸುಮತಿಗೆ ಏನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದೇ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಕಣ್ಣಿನ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ವೈದ್ಯರು ಪ್ರತಿಷ್ಠಿತ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯೊಂದರ ಹೆಸರನ್ನು ಚೀಟಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆದು ತಾವು ಸೂಚಿಸಿರುವಿರಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಹೋಗಿ ಶಸ್ತ್ರಚಿಕಿತ್ಸೆ ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೇಳಿದರು.
ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ ಹೊರ ಬಂದ ಸುಮತಿ ಸಂತೆಗೆ ಹೋಗಿ ಮನೆಗೆ ಬೇಕಾದ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳನ್ನು ಖರೀದಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಹಿಂತಿರುಗಿದಳು. ಕಣ್ಣು ಸರಿಯಾಗಿ ಕಾಣದೇ ಹೊರಗೆ ಹೋಗುವುದು ಅವಳಿಗೆ ಕಷ್ಟಕರವಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸಿತು. ತಾನು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಶಸ್ತ್ರಚಿಕಿತ್ಸೆ ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವೇ? ಮೊದಲೇ ತನ್ನಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟು ಹಣವಿಲ್ಲ. ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ತನಗೆ ಪರಿಚಿತರು ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ. ಏನು ಮಾಡಲಿ ಕೃಷ್ಣ ಎಂದು ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣನ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ತನ್ನ ಸಂಕಟವನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಂಡಳು. ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅಕ್ಷರಾಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿಸಲು ಕೂಡ ಕಣ್ಣಿನ ದೃಷ್ಟಿ ತೊಂದರೆ ನೀಡುತ್ತಿದೆ. ಏನಾದರೂ ಆಗಲಿ ಒಮ್ಮೆ ತೋಟದ ರೈತರನ್ನು ಕಂಡು ತನ್ನ ಕಷ್ಟ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳೋಣ ಎಂದು ಅವರಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದಳು. ಆಗ ರೈಟರ್…. “ಸುಮತಿ ನೀವು ತೋಟದ ಬಂಗಲೆಗೆ ಹೋಗಿ ದೊಡ್ಡ ಸಾಹುಕಾರರನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಿ…ಅವರು ಏನಾದರೂ ಸಹಾಯ ಮಾಡಬಹುದು”…ಎಂದರು. ಅಂದು ಸಂಜೆಯೇ ಸುಮತಿ ದೊಡ್ಡ ಸಾಹುಕಾರರನ್ನು ಕಾಣಲು ಹೋದಳು. ಅಲ್ಲಿ ಆಫೀಸ್ ಬಳಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ನಿಂತಳು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ ದೊಡ್ಡ ಸಾಹುಕಾರರು ಮತ್ತು ಸಣ್ಣ ಸಾಹುಕಾರರು ಇಬ್ಬರೂ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಹೊರಗೆ ಬಂದರು. ಅವರಿಬ್ಬರನ್ನು ಕಂಡ ಸುಮತಿ ವಿನಯದಿಂದ ಅವರ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿ ನಿಂತು ನಮಸ್ಕರಿಸಿದಳು. ಮುಖ್ಯವಾದ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದೇ ಸುಮತಿ ಅವರು ಕಾಣಲು ಬರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಅರಿತಿದ್ದ ದೊಡ್ಡ ಸಾಹುಕಾರರು….”ಹೇಗಿದ್ದೀರಿ ಸುಮತಿ…..ಏನು ವಿಷಯ? ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ”….ಎಂದು ಕೇಳಿದಾಗ ಅಳುಕುತ್ತಾ ತನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಚೀಟಿಯನ್ನು ದೊಡ್ಡ ಸಾಹುಕಾರರಿಗೆ ತೋರಿಸಿದಳು.
ಚೀಟಿಯನ್ನು ಪಡೆದ ದೊಡ್ಡ ಸಾಹುಕಾರರು ಸಣ್ಣ ಸಾಹುಕಾರರಿಗೆ ಕೊಡುತ್ತಾ ಏನಿದೆ ನೋಡು ಎಂದರು. ಸಣ್ಣ ಸಾಹುಕಾರರು ಚೀಟಿಯನ್ನು ಓದುತ್ತಾ…”ಇದರಲ್ಲಿ ಸುಮತಿಯ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಪೊರೆ ಬೆಳೆದಿರುವ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ….ಹಾಗೂ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಪ್ರತಿಷ್ಠಿತ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯೊಂದರ ಹೆಸರನ್ನೂ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ”….ಎನ್ನುತ್ತಾ ವೈದ್ಯರ ಹೆಸರನ್ನೂ ಹೇಳಿದರು.
ದೊಡ್ಡ ಸಾಹುಕಾರರು ಸುಮತಿಯೆಡೆಗೆ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕವಾಗಿ ನೋಡಿದರು. ಆಗ ಸುಮತಿ ಕೈ ಮುಗಿದು…” ಸಾಹುಕಾರರೇ
ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ನನಗೆ ಕಣ್ಣು ಸರಿಯಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ….ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅಕ್ಷರಾಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿಸಲು ಕೂಡ ನನ್ನಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ…. ಹೀಗೇ ಇದ್ದರೆ ನಾನು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ….ನನ್ನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯೂ ನಿಮಗೆ ತಿಳಿದಿದೆ….ಕಣ್ಣಿನ ಶಸ್ತ್ರಚಿಕಿತ್ಸೆ ಮಾಡಲು ವೈದ್ಯರು ಸೂಚಿಸಿದ್ದಾರೆ….ಆದರೆ ಅಷ್ಟು ಹಣ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ….ಅದೂ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಯಾರೂ ಪರಿಚಿತರು ನೆಂಟರಿಷ್ಟರು ಇಲ್ಲ….ಏನು ಮಾಡಲಿ ತಿಳಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ”….ಎಂದಳು. ಇಷ್ಟು ಹೇಳುವ ವೇಳೆಗೆ ಅವಳ ಗಂಟಲು ಉಬ್ಬಿ ಬಂದು ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೀರು ಜಿನುಗಿತು. ಇದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಸಾಹುಕಾರರು….”ಸುಮತಿ ನೀನು ಚಿಂತಿಸಬೇಡ….ನಿನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ನಾವು ಮಾಡಿಸುತ್ತೇವೆ….ನಿನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ…. ಎಂದು ಮಗನ ಕಡೆಗೆ ನೋಡುತ್ತಾ….ಈಕೆಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಕೊಡಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವೇ?…ನೀನು ಮತ್ತು ನಿನ್ನ ಕುಟುಂಬ ಇರುವುದು ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ತಾನೇ….ಅಲ್ಲಿ ಏನಾದರೂ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವೇ? ಈಕೆಗೆ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ”….ಎಂದು ಸುಮತಿಯ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಮಗನಿಗೆ ವಿವರಿಸಿದರು. ಅವರು ಅಪ್ಪ ಹೇಳುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಗಮನವಿಟ್ಟು ಕೇಳಿ ಎಂಬಂತೆ ತಲೆಯಾಡಿಸಿದರು.
ಸುಮತಿಯನ್ನು ಉದ್ದೇಶಿಸಿ…. “ಸುಮತಿ ನಾನು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ತಿಳಿಸುತ್ತೇನೆ…. ಆಗ ನೀನು ನನ್ನ ಜೊತೆಗೆ ಬನ್ನಿ….ನಿಮ್ಮ ಅಗತ್ಯಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಅಗತ್ಯ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ತೆಗೆದಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ತಯಾರಾಗಿರಿ….ಎಂದರು.
ಸುಮತಿ ತನ್ನ ಕಿವಿಗಳನ್ನು ನಂಬಿದಳು. ತಾನು ಕೇಳುತ್ತಿರುವುದು ಸತ್ಯವೇ!! ತನ್ನ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಪರಿಹಾರ ದೊರೆಯಿತೇ!! ಎಂದು ಅಚ್ಚರಿಗೊಂಡು ಮನದಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟದೈವ ಕೃಷ್ಣನನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸುತ್ತಾ ಸಾಹುಕಾರರಿಬ್ಬರಿಗೂ ಕೃತಜ್ಞತೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದಳು. ಅವಳ ಕಣ್ಣಿಂದ ಕೃತಜ್ಞತೆಯಿಂದ ಕೂಡಿದ ಆನಂದಬಾಷ್ಪಗಳು ಜಾರಿದವು ಗದ್ಗದಿತಳಾಗಿ….”ಸರಿ ಸರ್…ನಾನು ತಯಾರಾಗಿರುತ್ತೇನೆ….ನಿಮ್ಮ ಈ ಉಪಕಾರವನ್ನು ನಾನು ಉಸಿರು ಇರುವವರೆಗೂ ಮರೆಯಲಾರೆ”….ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಕೈ ಮುಗಿದು ಅಲ್ಲಿಂದ ಮನೆಯ ಕಡೆಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದಳು. ದಾರಿಯ ಸಾಮಾನ್ಯ ಸಾಹುಕಾರರ ಉದಾರತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನೆನೆಯುತ್ತಾ ದೇವರಿಗೆ ಧನ್ಯವಾದಗಳನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾ ನಡೆದಳು. ದಾರಿಯ ತಿರುವಿನಲ್ಲಿ ಇರುವ ವನದುರ್ಗೆಯ ಗುಡಿಯ ಮುಚ್ಚಿದ ಬಾಗಿಲಿನ ಮುಂದೆ ನಿಂತು… “ದೇವೀ…ಸದಾ ನನ್ನ ಮೊರೆ ಕೇಳುವ ನಿನಗೆ ಶರಣು….ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾಪಾಡು…. ನಮ್ಮ ಸಾಹುಕಾರರ ಕುಟುಂಬವನ್ನು ಕಾಯ್ದು ಕಾಪಾಡು”… ಎಂದು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುತ್ತಾ ತಿರುವನ್ನು ದಾಟಿ ಇಳಿಜಾರು ಇಳಿದು ಮನೆಗೆ ಬಂದಳು. ತೋಟದ ಬಂಗಲೆಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಮಗಳನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದಳು. ಹೋಗುವಾಗ ಬಾಗಿಲನ್ನು ಒಳಗಿನಿಂದ ಭದ್ರವಾಗಿ ಮುಚ್ಚಲು ಹೇಳಿ ಅಮ್ಮ ಬಂದು ಕೂಗದೆ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯಬೇಡ ಎಂದು ತಾಕೀತು ಮಾಡಿದ್ದಳು. ಅಮ್ಮನ ಆಣತಿಯನ್ನು ಮಗಳು ಪಾಲಿಸಿದ್ದಳು. ಅಮ್ಮನ ಧ್ವನಿ ಕೇಳಿದೊಡನೆಯೇ ಮಗಳು ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದಳು. ಏನೊಂದೂ ಮಾತನಾಡದೆ ಮಗಳನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡಳು ಸುಮತಿ.
