ಕಾವ್ಯ ಸಂಗಾತಿ
ಸುಭಾಶ್ಚಂದ್ರ ಸಕ್ರೋಜಿ ಪುಣೆ
ಅವ್ವ
ಕವಿತೆ ಬರೆಯಬೇಕು ಅವ್ವನ ಮೇಲೆ
ಕಣ್ಮುಂದೆ ಅವ್ವನ ಮುಖ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ
ಯಾರು ಹೇಳಿದರೂ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ
ಎತ್ತಿಆಡಿಸಿ ಕುಡಿಸಿದ ಹಾಲು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ
ಅವ್ವನದು ಹಳ್ಳಿ ಒಕ್ಕಲುತನದ ಮನೆ
ರೋಗ ರುಜಿನಕ್ಕೆ ದವಾಖಾನೆಯಿಲ್ಲ
ದೇವರು ನನ್ನವ್ವನ್ನ ಕರೆದುಕೊಂಡಾಗ
ನಾನು ಒಂದುವರ್ಷದ ತೊಟ್ಟಿಲಕಂದ
ಅಪ್ಪನು ಸರ್ಕಾರಿ ನೌಕರ ಪರಊರಲ್ಲಿ
ಸೋದರತ್ತೆಯ ಆಸರೆ ಅಣ್ಣತಮ್ಮರಿಬ್ಬರಿಗೆ
ದುರ್ದೈವಕೆ ಅತ್ತೆಯ ಗಂಡನ ಮರಣ
ಮಕ್ಕಳಿಲ್ಲದ ಅತ್ತೆಗೆ ನಾವೇ ಮಕ್ಕಳಾದೆವು
ತವರಿಗೆ ಬಂದ ಅತ್ತೆ ಅವ್ವಾದಳು ನಮಗೆ
ಕುಂಡಿ ತೊಳೆದು ಸುಂಬಳ ಒರೆಸಿದಳು
ಜಡ್ಡುಜಾಪತ್ರಿಗೆ ಶುಂಠಿ ಖಾಡೆ ಕುಡಿಸಿದಳು
ಕೌದಿ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದರೆ ಸೆರಗೆ ಹೊದಿಕೆ
ಬಡತನ ತಾಂಡವವಾಡುತ್ತಿತ್ತು ಮನೆಯಲ್ಲಿ
ಬಿಸಿರೊಟ್ಟಿ ಪಲ್ಯ ನಮಗೆ ಬುತ್ತಿ ಕಳಿಸಿ
ತನಗೆ ಮಾತ್ರ ತಂಗಳರೊಟ್ಟಿ ಮಜ್ಜಿಗೆ ಊಟ
ದೇವರಾಣೆಗೂ ಅತ್ತೆಯಲ್ಲ ನನ್ನವ್ವನೇ ಅವಳು
ಸೆಗಣಿ ಸಾರಣೆ ನೆಲ ಮಣ್ಣಿನ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದು
ಸ್ವಂತ ಮನೆ ಮಾಡಿದಾಗ ಸೋಫಾ ನೋಡಿ
ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳನು ಆಡಿಸಿ ಆನಂದದಿಂದ
ಶತಾಯುಷಿ ಅತ್ತೆ ಅವ್ವನ ಪಾತ್ರಕೆ ವಿದಾಯ
ಸುಭಾಶ್ಚಂದ್ರ ಸಕ್ರೋಜಿ ಪುಣೆ
