ಕಥಾ ಸಂಗಾತಿ
ರೂಪೇಶ್ ಎಂ. ಎಸ್
ʼನಂಬಿಕೆʼ
ನಂಬಿಕೆ ಎಂದರೆ ಏನು? ಹಿರಿಯರನ್ನೆಲ್ಲಾ ವಿಚಾರಿಸಿದಾಗ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿದ ಉತ್ತರ “ವಿಶ್ವಾಸ”. ಅಷ್ಟೇನಾ..! ಅಂತ ಸುಮ್ಮನಾದೆ. ಮುಗ್ಧ ಬಾಲಕ, ಸಿಕ್ಕಿದವರನ್ನೆಲ್ಲಾ ನಂಬುತ್ತಿದ್ದೆ. ಸಿಕ್ಕಿದವರೆಲ್ಲರೂ ನನ್ನನ್ನು ನಂಬುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂಬ ದೃಢ ನಂಬಿಕೆ ನನ್ನಲ್ಲಿತ್ತು. ಆದರೆ ವಯಸ್ಸಾದಂತೆಲ್ಲಾ ಈ ಚಿಕ್ಕದಾದ ಚೊಕ್ಕವಾದ ಪದ ಬಹಳ ಕ್ಲಿಷ್ಟಕರವೆನಿಸತೊಡಗಿತು. ಜೀವನದ ಅನುಭವ ಹೆಚ್ಚಾದಂತೆಲ್ಲ ಈ ನಂಬಿಕೆ ಯಾರ ಮೇಲೆ ಇಡಬೇಕೆಂಬುದೇ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ನಂಬಿಕೆ ಎಂದರೆ ನಾನು ಬೇರೆಯವರ ಮೇಲಿಟ್ಟಿರೋ ನಂಬಿಕೆಯೊ… ಬೇರೆಯವರು ನನ್ನ ಮೇಲಿಟ್ಟಿರೋ ನಂಬಿಕೆಯೋ… ಅಥವಾ ನಾನು ನನ್ನ ಮೇಲಿಟ್ಟಿರೊ ನಂಬಿಕೆಯೋ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ.
*****
ನಾನು ಹೆಚ್ಚೇನು ಓದಿಲ್ಲ. ಹತ್ತನೇ ತರಗತಿ ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಮೂರು ಬಾರಿ ಪ್ರಯತ್ನಪಟ್ಟು ಫೇಲಾದಾಗ, ಇನ್ನು ಇವನಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೆಂದು ನನ್ನ ಹೆತ್ತವರಿಗೆ ವಿಶ್ವಾಸವಾಯಿತು. ಆದರೆ ನನಗೇನೋ ನಾಲ್ಕನೆ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ, ಇಲ್ಲಾಂದ್ರೆ ಕನಿಷ್ಟ ಪಕ್ಷ ಐದನೇ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಾದರೂ ಪಾಸಾಗುತ್ತೇನೆ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಇತ್ತು. ಆದರೆ ಆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನನ್ನಲ್ಲಿದ್ದ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸಕ್ಕಿಂತ, ನನ್ನನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸಿದವರು ನನ್ನ ಮೇಲಿಟ್ಟಿದ್ದ ನಂಬಿಕೆಯೇ ಸ್ವಲ್ಪ ಭಾರವಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿತ್ತು. ಕೊನೆಗೂ ಅವರ ನಂಬಿಕೆಯೇ ಗೆದ್ದಿತ್ತು.
ನಾಲ್ಕನೆಯ ಪ್ರಯತ್ನವೂ ವಿಫಲ, ಮುಂದೆ ಅವರ ಇಚ್ಚೆಯಂತೆ ಫಿಟ್ಟರ್ ಮೆಕ್ಯಾನಿಕ್ ಕೋರ್ಸ್ ಸೇರಿದೆ. ಒಂದು ವರ್ಷದ ಕೋರ್ಸ್ ಮುಗಿಸಲು ಎರಡು ವರ್ಷ ತೆಗೆದುಕೊಂಡೆ. ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಸ್ತಿನೇ ಪ್ರತಿಭೆ ಇರುವವನು. ಸಿಕ್ಕ ಮಾರ್ಕ್ಗೆ, ಬಂದ ಸರ್ಟಿಫಿಕೇಟ್‌ಗೆ ಒಳ್ಳೆ ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಸಿಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ನನ್ನ ಹೆತ್ತವರಲ್ಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವರ ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ಯಾಕೆ ಸುಳ್ಳು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ನಾನೂ ಅಂತಹ ಕಂಪನಿಗೆ ಕೆಲಸ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೂ ಊರಲ್ಲೇ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಗ್ಯಾರೇಜ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿತು.
***
ನಾನು ಓದಿನಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಮುಂದಿದ್ದೆನೋ, ಅಷ್ಟೇ ಮುಂದೆ ಬೇರೆಯವರೊಂದಿಗೆ ಬೆರೆಯುವುದರಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಚಿಕ್ಕಂದಿನಿಂದಲೂ ನನಗೆ ಒಂಟಿತನವೆಂದರೆ ಇಷ್ಟ. ಈ ಸ್ವಭಾವದಿಂದಲೇ ನನಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸ್ನೇಹಿತರಿಲ್ಲ. ಇದ್ದ ಒಬ್ಬ ಗೆಳೆಯನಿಗೂ ಮದುವೆಯಾಗಿ ತನ್ನ ಸಂಸಾರ ದೊಂದಿಗೆ ಬ್ಯುಸಿಯಾಗಿದ್ದನು. ವಯಸ್ಸಲ್ಲಿ ಅವನಿಗಿಂತ ಹಿರಿಯವನಾಗಿದ್ದೆ, ಆದರೂ ಮದುವೆ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಿಂದೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದೆ. ಅವನೇನೋ ಪ್ರೀತಿಸಿ ಮದುವೆಯಾಗಿದ್ದ, ಆದರೆ ನನಗೆ ಮನೆಯವರು ತೋರಿಸಿದ ಹುಡುಗಿಯರೇ ಒಪ್ಪುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನಂತೆ ಪ್ರೀತಿಸಿ ಮದುವೆಯಾಗುವ ಧೈರ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಲ್ಲ, ಧೈರ್ಯದ ಜೊತೆಗೆ ಸೌಂದರ್ಯನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಮ್ಮೀನೆ ಇತ್ತು. ದೇಹ ಬಲ ಹೆಚ್ಚಿಸಲು ಒಂದು ನಾಲಕ್ಕು ದಿನ ವ್ಯಾಯಮ ಶಾಲೆ ಸೇರಿದ್ದೆ, ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿನ ಮಾಸ್ಟರಿಗೆ ನನ್ನ ಕಸರತ್ತಿನ ಅವಸ್ಥೆ ನೋಡಿ ಸಾಕಾಗಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಆ ನಾಲಕ್ಕೇ ದಿನದಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ನನ್ನ ಕಸರತ್ತಿನ ಮೇಲೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ನಂಬಿಕೆ ಬಂದಿತ್ತು ಅಂದರೆ, ಐದನೆ ದಿನದಿಂದ ನನ್ನ ಪ್ರವೇಶವನ್ನೇ ನಿಷೇದಿಸಿದ್ದರು.
ಆ ದಿನದಿಂದ ನನ್ನಲ್ಲಿದ್ದ ಸೌಂದರ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚು ತಲೆ ಕೆಡಿಸಲು ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ದೇವರ ಮೇಲೆ ನಂಬಿಕೆ ಇತ್ತು…! ಅವನು ನಂಬಿದವರನ್ನು ಯಾವತ್ತೂ ಕೈ ಬಿಡಲ್ಲ ಎಂಬ ದೃಢ ವಿಶ್ವಾಸ ನನ್ನಲ್ಲಿತ್ತು.
ಆದರೆ ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ಅವನ ಮನೆಗೆ ಹೋದಾಗ ಅವನಮ್ಮನ ಹೀಯಾಳಿಕೆಯ ಮಾತು ಕೇಳಿ ಕೇಳಿ ಸಾಕಾಗಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಕಾಲಚಕ್ರ ಇದೇ ರೀತಿ ಇರಲ್ಲ, ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ದಿನ ನನಗೂ ಸಮಯ ಬರುತ್ತದೆ, ಆಗ ಮಾತನಾಡುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಸುಮ್ಮನಿರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಎಷ್ಟು ವರ್ಷವೆಂದು ಕಾಯುವುದು. ಇನ್ನು ಒಂದೆರಡು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮದುವೆಯಾಗದಿದ್ದರೆ, ಮುಂದೆ ಅದು ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಸಂಭವಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ನನ್ನಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಬಹುಶಃ ನನ್ನ ಹೆತ್ತವರಿಗೂ ಇದೇ ರೀತಿ ಅನಿಸುತ್ತಿರಬಹುದು.
***
ವಯಸ್ಸು ಮೂವತ್ತು ಕಳೆದಿದೆ. ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಗ್ಯಾರೇಜ್‌ನಿಂದ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ನಾನು, ಈವಾಗ ಎರಡು ಗ್ಯಾರೇಜ್ ಮಾಲಕನಾಗಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ಏನು ಮಾಡುವುದು, ಸಂಸಾರ ಮಾತ್ರ ಇನ್ನೂ ಸೆಟ್ಟೇರಿಲ್ಲ. ಸುಮಾರು ಹತ್ತು ಹದಿನೈದು ವಧು ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ನಾಪಾಸಾಗಿದ್ದೆ. ಹಾಗಂತ ಅನ್ವೇಷಣಾ ಪ್ರಯತ್ನ ಬಿಟ್ಟಿರಲಿಲ್ಲ.
ಕೊನೆಗೂ ಬ್ರೋಕರ್ ಅಣ್ಣನ ಭಗೀರಥ ಪ್ರಯತ್ನದಿಂದ, ಒಂದು ಹುಡುಗಿ ಮನೆಯವರು ತಮ್ಮ ಮಗಳ ಕನ್ಯಾಧಾನ ಮಾಡಲು ಒಪ್ಪಿದರು. ಸತ್ತು ಹೋಗಿದ್ದ ಮದುವೆಯ ನಂಬಿಕೆ ಮತ್ತೆ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿತು. ನಾನೂ ಒಬ್ಬ ಸಂಸಾರಸ್ಥನಾಗುತ್ತೇನೆ, ನನ್ನ ಮನೆಗೂ ಹೆಂಡ್ತಿ ಮಕ್ಕಳು ಬರುತ್ತಾರೆ. ಈ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸದ ಹುಡುಗರಿಗೆಲ್ಲಾ ನಾಲಕ್ಕು ದಿನ ರಜೆ ಘೋಷಿಸಿದೆ. ಅದರ ಜೊತೆ ಒಂದು ತಿಂಗಳ ಸಂಬಳ ಬೋನಸ್.
***
ಅಂತು ಇಂತು ಮದುವೆಗೆ ಇನ್ನೆರಡು ದಿನ ಬಾಕಿ ಇದೆ. ಕೊನೆಯ ಆಮಂತ್ರಣ ಪತ್ರಿಕೆ ಕೊಡಲು ಗೆಳೆಯನ ಮನೆ ಕಡೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಅವರಿಗೆ ಕೊನೆಯದಾಗಿಯೇ ಕೊಡಬೇಕೆಂದು ಮೊದಲೇ ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅವರಿಂದಲೇ ನನಗೆ ಇಷ್ಟು ವಯಸ್ಸಲ್ಲದ ವಯಸ್ಸಲ್ಲಿ ಮದುವೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ. ಕಾರಣ ಅವರಾಡುವ ಮಾತುಗಳು. “ಇವನಿಗ್ಯಾರು ಹುಡುಗಿ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ, ಇವನೇನು ನನ್ನ ಮಗನಷ್ಟು ಚೆಂದ ಇದ್ದಾನಾ? ಮೇಲಿಂದ ವಿದ್ಯೆ ಎಲ್ಲಿದೆ..? ಇವನಿಗ್ಯಾವಗ ಮದುವೆಯಾಗುತ್ತದೋ..!” ಇಂತಹ ಅಡ್ಡ ಮಾತುಗಳಿಂದಲೇ ನನ್ನ ಮದುವೆ ಮುಂದೆ ಹೋಗುತ್ತಾ ಇತ್ತೆಂದು ನನ್ನ ನಂಬಿಕೆ. ಬಹುಶಃ ಅವರ ನಾಲಗೆಯಲ್ಲಿ ಮಚ್ಚೆ ಇದ್ದಿರಬೇಕು.
ಆವತ್ತು ಹೇಗಾದ್ರು ಮಾಡಿ ಅವರ ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚಿಸಬೇಕೆಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಹೇಗೆ ಎಂಬುದು ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೇನು ಆಮಂತ್ರಣ ಪತ್ರಿಕೆ ಅವರಿಗೆ ಕೊಟ್ಟು, ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗಡೆ ಹೋಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ನನ್ನ ಭಾವಿ ಪತ್ನಿಯ ಫೋನ್ ಕಾಲ್ ಬಂತು. ಇದೇ ಸರಿಯಾದ ಸಮಯವೆಂದು, ಸೀದಾ ಆಂಟಿ ಕಡೆ ತಿರುಗಿ “ನೋಡಿ ಆಂಟಿ, ನನ್ನ ಭಾವಿ ಪತ್ನಿ ಕಾಲ್ ಮಾಡ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಇವಳಿಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಇರೋದಕ್ಕೆ ಆಗಲ್ಲ. ದಿನಕ್ಕೆ ಏನಿಲ್ಲಂದ್ರೂ ಹತ್ತು ಸಲ ಕರೆ ಮಾಡ್ತಾನೆ ಇರ‍್ತಾಳೆ. ಮುಂದೆ ಮದುವೆ ಆದ್ಮೇಲೆ ಏನು ಮಾಡ್ತಾಳೋ…! ಎಷ್ಟೊಂದು ಪ್ರೀತಿ ಅಂತ.. ಕೋಗಿಲೆಯಂತ ಸ್ವರ, ಒಂದ್ಸಲ ಕೇಳಿದ್ರೆ, ಅವಳ ಮಾತನ್ನ ಕೇಳ್ತಾನೆ ಇರಬೇಕಂದು ಅನಿಸ್ತದೆ. ಬೇಕಾದ್ರೆ ನೀವೇ ಕೇಳಿ..”
ಬಹುಷಃ ನನ್ನ ಮಾತು ಕೇಳಿ ಆಂಟಿ ಹೊಟ್ಟೆ ಹುರಿದು ಹೋಗಿರಬೇಕು. ಕೂಡಲೆ ಕಾಲ್ ರಿಸಿವ್ ಮಾಡಿ, ಅವಳ ಮಾತು ಆಂಟಿಗೆ ಕೇಳುವ ಹಾಗೆ ಇಟ್ಟೆ.
“ಬೇಬಿ, ಬೇಬಿ… ಇನ್ನು ನಮ್ಮ ಮದುವೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಅಂತ ಕಾಣುತ್ತೆ. ಮನೆಯವರು ಬೇರೆ ಹುಡುಗ ನೋಡಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ನಾವಿನ್ನು ಓಡಿ ಹೋಗಿ ಮದುವೆ ಆಗುವ”.
ಅಯ್ಯೋ..! ಆಂಟಿಗೆ ಹುರಿಸ್ಲಿಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ, ನನ್ನ ಬುಡಕ್ಕೇ ಇಟ್ಟು ಬಿಟ್ಲಲ್ಲ.. ಕೇಳ ಬಾರದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಆಂಟಿ ಕೇಳಿ ಬಿಟ್ರಲ್ಲಾ.. ಒಂದೆರಡು ಸೆಕೆಂಡಲ್ಲಿ ಆಗುತ್ತಿದ್ದ ಏದುಸಿರನ್ನು ಹತೋಟಿಗೆ ತಂದು,
“ಏನ್ರೀ, ಇವಾಗ ಹೀಗೆ ಹೇಳಿದ್ರೆ ಹೇಗೆ..? ನಾಡಿದ್ದೇ ನಮ್ಮ ಮದುವೆ. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಪತ್ರಿಕೆ ಹಂಚಿ ಆಗಿದೆ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅದ್ಹೇಗೆ ನಿಮ್ಮ ಮನೆಯವರು ಬೇರೆ ಹುಡುಗ ನೋಡಿದ್ದಾರೆ. ನಾವ್ಯಾಕೆ ಓಡಿ ಹೋಗಿ ಮದುವೆಯಾಗಬೇಕು..! ಏನಿದ್ದರು ನಾವು ಮಂಟಪದಲ್ಲೇ ಮದುವೆ ಆಗೋಣ. ನೀವೇನೂ ಹೆದರಬೇಡಿ. ನಾನಿದ್ದೇನೆ.”
ನನ್ನ ಮಾತು ಮುಗಿಯುವ ಮೊದಲೇ ಆ ಕಡೆಯಿಂದ “ಅಯ್ಯೊ.. ಸ್ಸಾರಿ ರೀ, ತಪ್ಪಿ ನಿಮ್ಮ ನಂಬರಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿದೆ.”
ಅಷ್ಟೇ…! ಅಷ್ಟು ಹೇಳಿ ಮಾತು ಮುಗಿಸಿದಳು. ಅವಳ ಮಾತು ಕೇಳಿ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟು, ಆಂಟಿ ಕಡೆ ನೋಡಿ ಮುಗುಳ್ನಗುತ್ತಾ “ಆಂಟಿ, ಅದು ಅವಳು ಬೇರೆ ಯಾರಿಗೋ ಮಾಡಬೇಕಿದ್ದ ಕಾಲ್ ತಪ್ಪಿ ನನಗೆ ಮಾಡಿದ್ದಾಳೆ. ಅಷ್ಟೇ… ನೀವೇ ಕೇಳಿದ್ರಲ್ಲಾ, ಅವಳು ಸ್ಸಾರಿ ಹೇಳಿದ್ದು.. ನಾನಿನ್ನು ಬರುತ್ತೇನೆ” ಎಂದು ಹೇಳಿ ಮನೆಯಿಂದ ಬಂದೆ. ಹಿಂತಿರುಗುವಾಗ ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿದ್ದ ಆ ಅವಹೇಳನಕಾರಿಯುಕ್ತ ಮುಗುಳ್ನಗೆ ಏನೆಂಬುದು ನನಗರ್ಥವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ಎರಡು ದಿನ ಬೇಕಾಯ್ತು ಅದರ ಅರ್ಥ ಗೊತ್ತಾಗಲು, ಯಾಕಂದ್ರೆ ಮದುವೆ ದಿನ ಅವಳು ಹೇಳಿದಂತೆ ಮಂಟಪಕ್ಕೆ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಪ್ರಿಯತಮನೊಂದಿಗೆ ಓಡಿ ಹೋಗಿದ್ದಳಂತೆ.
***
ನನಗೀವಾಗ ನಲವತ್ತ ಐದು ವಯಸ್ಸು. ಮದುವೆಯಾಗಬೇಕೆಂಬ ಆಸೆ ಇನ್ನೂ ಇದೆ, ಜೊತೆಗೆ ನಂಬಿಕೆಯೂ ಇದೆ. ಈ ಬಾರಿ ನನ್ನ ನಂಬಿಕೆ ಸುಳ್ಳಾಗುವಿದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ದೃಢ ವಿಶ್ವಾಸ ನನ್ನಲ್ಲಿದೆ.
ರೂಪೇಶ್ ಎಂ. ಎಸ್
