ಅನುವಾದ ಸಂಗಾತಿ
ತೇವ ಇಲ್ಲದ ಕಲ್ಲು
ಮೂಲಕಥೆ : ಸುರೇಷ್ ಪಿಳ್ಳೆ
ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ: ಕೊಡೀಹಳ್ಳಿ ಮುರಳೀ ಮೋಹನ್
ಹಲೋ”
“ಹಲೋಗಳಿಲ್ಲ! ಹರೀ ಅಪ್, ಹರೀ ಅಪ್. ನಿದ್ದೆ ನಿಂದ ಎದ್ದಿದ್ದೀಯಾ? ರಾತ್ರಿ ಮನೆಗೆ ತಲುಪುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಒಂದು ಗಂಟೆ ಆಯ್ತಂತ ತೋರುತ್ತದೆ! ಓಡೋಡು! ಅಲ್ಲಿ ರೈತನ ಮಗನೊಬ್ಬ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆಂತೆ. ಮಗನೆಂದರೆ ತುಂಬಾ ಚಿಕ್ಕವನಲ್ಲ, ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷದವನಿರಬಹುದು. ಸಾಲಗಳು ಲಕ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದೆ ಇರಬಹುದು, ಆದರೆ ಕುಟುಂಬ ತುಂಬಾ ಸಂಕಷ್ಟದಲ್ಲಿತ್ತಂತೆ. ಕೀಟನಾಶಕ ಕುಡಿದು ಕಲೆಕ್ಟರ್ ಕಚೇರಿ ಮೆಟ್ಟಿಲ ಮೇಲೆ ರಾತ್ರಿ…”
“ಒಂದು ನಿಮಿಷ ಗ್ಯಾಪ್ ಕೊಡುವೀಯಾ…”
“ಯಾಕೆ?”
“ಈಗಲೇ ಬರುವೆ “
ಆ ನೆಪದಿಂದ ನಾನು ಸ್ಥಳಾಂತರಗೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಆ ಕಡೆನಿಂದ ಹರಿವು ನಿಂತುಹೋಯಿತು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ ಮತ್ತೆ ನಾನೇ ಕೇಳಿದೆ
“ಆ! ಆದರೆ…”
“ಅದೇ ಹೇಳ್ತಿದ್ದೀನಿ ಅಲ್ವಾ! ಕಲೆಕ್ಟರ್ ಕಚೇರಿ ಮೆಟ್ಟಿಲ ಮೇಲೆ ರಾತ್ರಿ ಯಾವ ಸಮಯದಲ್ಲೋ ಕೀಟನಾಶಕ ಕುಡಿದು ಬಿದ್ದಿದ್ದಾನೆ ಎಂತೆ. ಇನ್ನೂ ಶವ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಇತ್ತಂತೆ. ಪೊಲೀಸ್‌ಗಳು ಬಂದು ತೆಗೆದು ಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಮೊದಲು ನಾವು ಅಲ್ಲಿ ಇರಬೇಕು. ದೃಶ್ಯಗಳು ಚೆನ್ನಾಗಿರಬೇಕು. ಮುಂದೆ ಏರಿಯಲ್ ವ್ಯೂ ತೋರ್ಸು. ಕೀಟನಾಶಕ ಕುಡಿದಿದ್ದಾನೆ ಅಲ್ವಾ… ಬಾಯಲ್ಲಿ ನೊರೆಗಳು, ನೊಣಗಳು ಸುತ್ತಿ ಇರುವ ದೃಶ್ಯಗಳು ಕ್ಲೋಸ್ ಅಪ್ ನಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿರಬೇಕು… ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ತಕ್ಷಣ ಕಳುಹಿಸಬೇಕು. ಈಗಲೇ ಕಾಪ್‌ಯುಲ್ಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಹಾಕುತ್ತೇವೆ. ಕೇಳ್ತಿದೀಯಾ… ಹ…ಲೋ…”
“ಹಲೋಗಳು ಇಲ್ಲಂದಲ್ವಾ”
“ಅಂದರೆ, ಕೇಳ್ತಿದೀಯಾ ಅಂತ ಅರ್ಥ. ಅರ್ಥವಾಗ್ತಿದೆಯಾ? ನಿಮ್ಮ ಕ್ಯಾಮೆರಾಮ್ಯಾನನ್ನು ತಕ್ಷಣ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗು, ಹರೀ ಅಪ್. ನಿದ್ದೆಮಬ್ಬು ಹೋಯಿತಾ … ಇಲ್ಲವಾ…?”
“ಅರ್ಧಗಂಟೆಯಲ್ಲಿ ದೃಶ್ಯಗಳು ಬರುತ್ತವೆ. ನಿನಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವ ಮಾಹಿತಿ ಬರೆದು ತೋರಿಸು. ವಿವರವಾಗಿ ಮಧ್ಯಾಹ್ನಕ್ಕೆ ಕೊಡ್ತೀನಿ…”
“ಓ…ಕೆ. ಹಾಗಾದರೆ…”
“ತಕ್ಷಣ ನೀನು ಫೋನ್ ಕಟ್ ಮಾಡದೇ ಇದ್ದರೆ, ಫೋನ್ನಿಂದ ಕಾಶ್ಮೋರಾ ಪ್ರಯೋಗ ಮಾಡ್ತೀನಿ… ಸತ್ತೋಗ್ತೀಯಾ”
“ಅಷ್ಟೊಂದು ಬೇಡಾ…” ಶಬ್ದ ಪೂರ್ಣವಾಗುವ ಮೊದಲೇ ಕಟ್ ಆಗಿತು. ನಾನು ಫೋನ್ ಅನ್ನು ಹಿಡಿದ ಹಾಗೆಯೇ ಹೇಳಿದ್ದೆ, “ದೃಶ್ಯಗಳು ಹೇಗಿರಬೇಕು ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ದೀಯಾ ಅಲ್ವಾ?”
“ಹೌದು! ಹೌದು! ತಕ್ಷಣ ಹೋಗಬೇಕಾ? ಈಗಷ್ಟೇ ಎದ್ದಿದ್ದೇನೆ, ಇನ್ನೂ…”
“ನೋಡಿದ್ದಿನೇಳು! ಏನೋ ಮದುವೆಯ ನೋಟಗೆ ಹೋಗೋ ಹಾಗೆ. ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಇದ್ದೀಯೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ತ್ವರಿತವಾಗಿ ಓಡು. ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ತಕ್ಷಣ ಕಳುಹಿಸು. ನೆಲೆಸಿದ ನಂತರ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದರೆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಪ್ರಕಾರ ಸ್ಥಳಕ್ಕೋ ಅಥವಾ ಅವನ ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ಸೇರ್ತೀನಿ.”
“ಓಕೆ.”
“ನಡಿ ಇನ್ನ!”
* * *
” ಈಗಲೇ ಬರುತ್ತೇನೆ” ಎಂದು ಇನ್ನೊಂದು ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಇರುವವನನ್ನ ಲೈನಿನಲ್ಲಿ ಇರಿಸಿ, ನಾನು ಮಾಡಿದ ಕೆಲಸ ಬೇರೆ. ನಮ್ಮ ಕ್ಯಾಮೆರಾಮನನ್ನು ಸೆಲ್ ಕಾನ್ಫರೆನ್ಸ್‌ಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು, ಅತ್ತವನ ಉಪದೇಶವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಕೇಳಿಸಿದ್ದೆ. ಮತ್ತೆ ನಮ್ಮ ಗಂಟಲಿನ ಶೋಷ ಯಾಗದಂತೆ, ಕೊನೆಗೆ ಆ ಸೂಚನೆಯಂತೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮಾಡಿಬಿಡು ಎಂದು ದೃಢಪಡಿಸುವುದೇ ನನ್ನ ಕೆಲಸ. ಎಲೆಕ್ಟ್ರಾನಿಕ್ ಮೀಡಿಯಾದಲ್ಲಿ ರಿಪೋರ್ಟ್ ಮಾಡುವುದೊಂದು ತುಂಬಾ ಕಠಿನ ಕೆಲಸ. ಪೇಪರ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟೊಂದು ಗಡಿಬಿಡಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಯಾವ ಘಟನೆ ನಡೆದರೂ, ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತರವರೆಗೆ ಎಲ್ಲಾ ವಿವರಗಳನ್ನು ಫೋನ್‌ನಲ್ಲಿ ತಿಳಿದು, ಶಾಂತವಾಗಿ ಸುದ್ದಿ ಬರೆಯುವುದು ಅದೆಷ್ಟು ಸುಲಭ. ಟಿವಿ ವಾಹಿನಿಗಳಲ್ಲಿ, ಅದು ಕೂಡ ನಿರಂತರ ಸುದ್ದಿ ಪ್ರಸಾರಗಳು ಆರಂಭವಾದ ನಂತರ, ನಮ್ಮ ಬಾಸ್ ಯಾವಾಗಲೂ “ಎವ್ವೆರೀ ಸೆಕೆಂಡ್ ಕೌಂಟ್ಸ್ ” ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ.
ಹೈದರಾಬಾದ್ ಡೆಸ್ಕ್ ಟೋಲ್ ಫ್ರೀ ನಂಬರೊಂದನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದ ಬಳಿಕ, ನಮ್ಮ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಬಿಗಡಾಯಿಸಿತು. ರಾಜ್ಯದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ವಿವರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಆಗ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ ನಿಜವಾದ ಗಡಿಬಿಡಿ. “ನಿಮ್ಮ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಹೀಗೊಂದು ಘಟನೆ ನಡೆದಿದೆ. ಇನ್ನೂ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲವೇ? ಹೋಗಿ ತಿಳಿದುಕೊಂಡು, ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ಶೀಘ್ರ ಕಳುಹಿಸು…” ಎಂದು ಎತ್ತುಗಳನ್ನು ಚುಟುಕಿನಿಂದ ಹೊಡೆಯುವಂತೆ ಬೆನ್ನಟ್ಟಿ ಇರುತ್ತಾರೆ.
ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ, ಫೋನ್ ಕರೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಿರುವುದೇ ಎಷ್ಟು ಸಂಕಟವಾಗುತ್ತದೆಯೆಂದರೆ ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಪುಣ್ಯಕಾಲವೂ ಮುಗಿದುಹೋಗುತ್ತದೆ. ನನ್ನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಮಾತ್ರ ಸ್ವಲ್ಪ ಉತ್ತಮವಾಗಿದ. ಕೆಲಸ ಮರೆತು, ಫೋನ್ ಮೂಲಕ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಸುವ ಉನ್ನತ ಹುದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಇರುವವನು ನನ್ನ ಹಳೆಯ ಸ್ನೇಹಿತನೇ. ಜೊತೆಗೆ, ನನ್ನ ಅಪಾರ ಅನುಭವವೂ ಇದರಲ್ಲಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಮಿಂಚು ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಬೀಳುವುದಾದರೂ, ತಕ್ಷಣವೇ ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ಹೈದರಾಬಾದ್‌ಗೆ ತಲುಪಿಸುವಂತೆ ಒತ್ತಾಯ ಮಾಡುವ ನಾನು, ಸದಾ ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೆ.
ಈ ಹವ್ಯಾಸದಿಂದಾಗಿ, ಈಗಲೂ ರಮೇಷನ್ನು ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಕಳುಹಿಸಿ, ನಿದ್ರೆಯೂ ಹೋಗಿರುವ ಕಾರಣ, ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಒಮ್ಮೆ ಬಾಳುಹೊರೆಯದಂತೆ ಕಾಲ ಕಳೆಯಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ರಿಮೋಟ್ ಹಿಡಿದು ಟಿವಿಯನ್ನು ಆನ್ ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಬ್ರೇಕಿಂಗ್ ನ್ಯೂಸ್ ಪ್ರಸಾರವಾಗುತ್ತಿದೆ: ” ಒಂಗೋಲ್ ಕಲೆಕ್ಟರ್ ಕಚೇರಿ ಮೆಟ್ಟಿಲ ಮೇಲೆ ಯುವ ರೈತನ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ!” ತಕ್ಷಣ ನಮ್ಮ ಪೈಪೋಟಿ ಚಾನಲ್‌ಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಏನೋ ಚರ್ಚೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಚರ್ಚೆಗಾಗಿ ಅಲ್ಲ, ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಆ ಚಾನಲ್ ನೋಡುತ್ತ, ಹತ್ತು ನಿಮಿಷವನ್ನು ಕಳೆದಿದ್ದೆ. ಥ್ಯಾಂಕ್ ಗಾಡ್! ಇವನಿನ್ನಾ ಹಾಕಲಿಲ್ಲ. ಈ ಚರ್ಚೆಗಿಂತಾ ವಾಸಿ ಅನುಕೊಂಡೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಎಫ್ ಟಿವಿ ಟ್ಯೂನ್ ಮಾಡಿದೆ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೇಗ ಏಳಲು ಇದು ನನಗೆ ಬೆಡ್‌ನಲ್ಲಿ ಕಾಫಿಗಿಂತ ಉತ್ತಮವಾದ ರಿಫ್ರೆಶ್‌ಮೆಂಟ್ ಆಗಿದೆ. ಮತ್ತೆ ಪೈಪೋಟಿ ಚಾನಲ್ ನೋಡಲು ಹೋಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ಅವರು ಬ್ರೇಕಿಂಗ್ ನ್ಯೂಸ್ ನೀಡಿದ್ರು.
ಎಲೆಕ್ಟ್ರಾನಿಕ್ ಮೀಡಿಯಾದಲ್ಲಿ ಇದು ದೊಡ್ಡ ತಲೆನೋವು. ಮಾಹಿತಿ ತರಲು ಯಾರು ಬೇಕಾದರೂ ತಕ್ಷಣ ಕಾಪಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಪ್ರಶ್ನಿಸುವವರಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ ನಮ್ಮ ಚಾನಲ್‌ಗೆ ಮರಳಿದ್ದೆ. ಅಲ್ಲಿಯೂ ಮೊದಲ ಸುದ್ದಿಯೇ ರೈತನ ಶವದ ದೃಶ್ಯ. “ವೆಲ್ ಡನ್, ರಮೇಷ!” ಎಂದು ಮನಸಿನಲ್ಲಿ ಅಭಿನಂದಿಸಿದೆ.
ಇನ್ನೇನೂ ಪರ್ವಾಗಿಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ನಿದ್ದೆಮಾಡಿ ಹೋಗಬಹುದು. ಟಿವಿಯನ್ನು ಆಫ್ ಮಾಡಿ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡೆ. ನಿದ್ರೆಯ ವೇಗ ತಡೆಗೋಡೆಗಳು ಬರುವಂತಾಯಿತು, ಮತ್ತೆ ಮೊಬೈಲ್ ರಿಂಗಣಿಸಿತು.
“ಅಣ್ಣಾ, ಶವವನ್ನು ಕ್ಲಿಯರ್ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಮರಣೋತ್ತರ ಪರೀಕ್ಷೆಯ ನಂತರ ಅವರ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತಾರೆ. ಯಾವುದೇ ತುರ್ತು ಇಲ್ಲ. ನಾವು ಊಟ ಮಾಡಿದ ಬಳಿಕ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದರೆ ಸಾಕು.”
ಇವನಿಗೆ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಎಷ್ಟು ನಂಬಿಕೆಯೋ?
“ಸರಿ, ನೀನು ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಊಟ ಮಾಡಿದ ನಂತರ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಾ. ಬರುವಾಗ ಒಂದು ಬಿರಿಯಾನಿ ಪಾರ್ಸಲ್ ತಂದುಕೊಂಡು ಬಾ.”
ಇನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣ ನಿದ್ರೆ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯ. ಮಾಹಿತಿ ಸಿಕ್ಕ ನಂತರ ಮನಸ್ಸು ಶಾಂತವಾಯಿತು, ಮೊಬೈಲ್ ಸ್ವಿಚ್ ಆಫ್ ಮಾಡಿದೆ. ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿದೆ!!
“ರೆ, ನಿನಗೆ ಬುದ್ಧಿ ಇದೆಯಾ! ಇಷ್ಟೊಂದು ದೂರ, ಹಾಳಾದ ರಸ್ತೆ ಅಂತ ತಿಳಿದಿದ್ದರೆ ಕಾರು ತರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಿಲ್ ಹಾಕಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ವಿ ಅಲ್ವ!” ಅಸಹನೆಯಿಂದ ಕೋಪಗೊಂಡೆ.
“ಬಿರಿಯಾನಿ ನಶೆ ಎಲ್ಲವೂ ಇಳಿದುಹೋಗ್ತಿದೆ ಈಗ.”
“ಈ ಒಮ್ಮೆ ನಿರೀಕ್ಷೆ ಇಡು ಅಣ್ಣಾ. ಈ ಬಾರಿ ಯಾವಾಗಲಾದರೂ ನಮ್ಮ ಹತ್ತಿರದ ಮನೆದಲ್ಲೇ ಯಾರನ್ನಾದರೂ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೋ ಅಂತ ಹೇಳಿಬಿಡೋಣ. ದೂರ ಹೋಗುವ ಶ್ರಮ ಬೇಡವಾಗುತ್ತೆ…”
ನಾನು ನಕ್ಕಿದೆ. “ಏನಿಕ್ಕೆ, ನೀನೇ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೋ! ವಿಜುವಲ್ಸ್ ಗಾಗಿ ನಾನೆಲ್ಲವನ್ನೂ ನೋಡಿಕೊಳ್ತೀನಿ…”
ಅವನಿಗೆ ಕೋಪ ಬಂದಿಲ್ಲ. “ಆ ಸ್ಥಿತಿ ತರ್ತೀಯ ಅಂತ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿದೆ” ಸ್ವಲ್ಪ ವ್ಯಂಗ್ಯವಾಗಿ ಹೇಳಿದ.
ಮಾತುಗಳಲ್ಲೇ ಆ ಊರಿಗೆ ತಲುಪಿದ್ದೇವೆ.
ಮನೆ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅಳುವವರಿದ್ದರೆ ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ಒರೆಸಲು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ದಯಾಮಯರಿದ್ದಾರೆ. ಅಂತಹ ಗುಂಪು ಕಂಡ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದೇವೆ! ಎಲ್ಲರೂ ತಲಾಒಂದು ರೀತಿ ಸಾನುಭೂತಿ ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅದು ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಗುಡಿಸಲು. ಮುಂಭಾಗದಲ್ಲಿ ತಾಳೆ ಎಲೆಗಳಿಂದ ಮುಚ್ಚಿದ ಸಣ್ಣ ಚಾವಣಿ ಇತ್ತು. ಮನೆನ ಮಜಲು ಹತ್ತಿರವೇ ನಾಲ್ಕು ಮಹಿಳೆಯರು ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ಅವರಲ್ಲಿ ವಯಸ್ಸನ್ನು ಮೀರಿ ಹೋದ ಒಂದು ಮುದುಕಿ ಯೊಬ್ಬಳು, ಒಣಗಿದ ದೇಹ. ಕುಸಿದುಹೋದ ದೇವಾಲಯದಂತೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಈಗಾಗಲೇ ಅಸಹನೆಗೊಂಡಂತಿತ್ತು. ಪ್ರಜ್ಞೆ ತಪ್ಪಿದಿರಬಹುದು! ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಮಹಿಳೆ ಅವಳನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ನಿಶ್ಶಬ್ಧತೆಯಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯೆ ಮಧ್ಯೆ ಅಳುವ ಶಬ್ದಗಳು, ಇನ್ನೆಲ್ಲೊಮ್ಮೆ “ನನ್ನ ಮಗು, ನನ್ನ ಮಗು” ಎಂದು ಅಸ್ಪಸ್ಟವಾದ ಮಾತುಗಳು ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
“ಎಸ್ಐಯನ್ನು ಕೇಳಿದೀನಿ, ಇನ್ನೂ ಒಂದು ಗಂಟೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಂತೆ.”
ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ನನಗೆ ರಮೇಷ ಇಷ್ಟ. ನಮ್ಮ ಸಮಯವನ್ನು ವ್ಯರ್ಥವಾಗಲು ಬಿಡೋದಿಲ್ಲ. ಮಾಹಿತಿ ತರಿಸುತ್ತಾನೇ ಇರುತ್ತಾನೆ. ಉಳಿದ ಚಾನೆಲ್ಸ್ ವೀರರು ಇನ್ನೂ ಬಂದಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿ ಗುಂಪಿನೊಳಗೆ ಸೇರಿ ನಾಲ್ವರನ್ನು ಮೈಕ್ ಮುಂದೆ ಮಾತನಾಡಿಸಿದ್ರೆ ಸಾಕು. ದೊಡ್ಡ ಕಥೆಯಾಗಿಬಿಡುತ್ತೆ. ಇದು ಸಾಕು. ನಾಳೆ ಮತ್ತೆ ಫಾಲೋ ಅಪ್ ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಸಾಕು. “ಸರೀ ಬಾ” ಹೊಲದ ಕಡೆಗೆ ನಡೆದೆ, ಲೈಟರ್ ಇದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ತಪಾಸಣೆ ಮಾಡುತ್ತಾ.
ಎಸ್ಐನ ಬಾಯಿಂದ ಯಾವಾಗಲೂ ಸತ್ಯ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಶವ ಬಂದೊಡನೆ ಎರಡು ಮೂರು ಗಂಟೆ ಕಳೆಯಿತು. ನಮ್ಮ ಸಿಗರೇಟು ಪ್ರೀತಿ ಕೂಡ ಸ್ವಲ್ಪ ಲಾಭ ತರುತ್ತೆ. ತಿಳಿಯದೆ ಹೋದರೂ ನಾವು ಹೊದದು ಅದೇ ಸತ್ತಿದ್ದ ರೈತನ ಹೊಲದತ್ತ.
ಬೀಜ ಬಿದ್ದ ಹೊಲಗಳು, ಒಣಗಿದ ಮರಗಳು… ಕ್ಷಮಿಸಿ, ಗಿಡಗಳು… ಛೆ.. ಏನನ್ನೂ ಹೇಳಲಿ, ಹೀಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಸಾಲುಗಳಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವ ಅವುಗಳು… ನಾರು. ಒಂದೇ ರೀತಿಯ ಒಣಗಿದ ಭತ್ತದ ನಾರು.
“ಅದ್ಭುತ! ದಿನವೂ ತನ್ನ ಬಳಿಗೆ ಬಂದು ಆಸೆಯಿಂದ ನೋಡಿದ್ದು, ಆಕಾಶದ ಕಡೆ ನೋಡುವುದು, ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಲ ಕಳೆಯುವುದಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಸ್ನೇಹಿತ… ಅಂತರ್ಧಾನವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆಂದು ಈ ಒಣಗಿದ ಸಸಿಗಳಿಗೂ, ಹೃದಯ ಭಿನ್ನಗೊಂಡ ಹೊಲಕ್ಕೂ ಏನು ಗೊತ್ತು ಪಾಪ…” ಎಂದು ವಾಯ್ಸ್ ಓವರ್ ಹಾಕಿ ಈ ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಿದ್ದೇವೆ ಅಂದ್ರೆ ಸೂಪರ್ ಹಿಟ್ ಆಗುತ್ತದೆ” ಅಂತಾ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಶೂಟ್ ಮಾಡಿಸಿದ್ದೇನೆ.
ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಊರಿನೊಳಗೆ ಹೋಗಿ ಎಲ್ಲರ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡಿದ್ದೇವೆ. ಕೇಳಿ ಕೇಳಿ ಹಳಸಿಹೋದ ಹಳೆಯ ರೆಕಾರ್ಡ್‌ಗಳಂತೆ… ಎಲ್ಲವೂ ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ದುಃಖಗಳೇ. ಬರ, ಸಾಲ, ಹಸಿವು ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ. ಪ್ರಜಂಟ್ ಮಾಡುವುದಿಕ್ಕೆ ಯಾವುದೂ ಒಳ್ಳೆಯ ಪಾಯಿಂಟ್ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಾ ಮುಗಿದ ನಂತರ ಗಿರಗಿತ್ತೆಗಳಂತೆ ಕೂತು ಕೈ ಬಾಯ್ ತೊರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾಗ… ಬಂದಿದ್ದು ಪೊಲೀಸ್ ಜೀಪ್. ಅದರಿಂದ ಎಲ್ಲಾ ಚಾನೆಲ್‌ಗಳವರೂ ಹೊಡೆದಾಡುತ್ತಾ ಓಡಿಕೊಂಡು ಬಂದರು. ನಮ್ಮ ರಮೇಷಗೆ ಅದನ್ನು ಹೊಸದಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕಿಲ್ಲ.
ಅದರ ಹಿಂದೇ ಬಂತು ಅಂಬುಲೆನ್ಸ್.
ಸೂರ್ಯಾಸ್ತವಾಗಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯ ಉಳಿದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಆ ಮನೆಯ ಒಳಾಂಗಣ ಮಾತ್ರ ವಿಡಿಯೋ ಲೈಟ್ಗಳಿಂದ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದಂತೆ ಬೆಳಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಗ್ರಾಮದ ಕೆಲವರು ಸಹಾಯದಿಂದ ಪೊಲೀಸರು ಶವವನ್ನು ಹೊತ್ತಿ ಪಾಳೆಯದಲ್ಲಿ ನೆಲಕ್ಕೆ ಇಟ್ಟರು.
“ಅಮ್ಮ, ಮಗನು ಬಂದಿದ್ದಾನೆ…” ಅಪ್ಪಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ತಾಯಿ ಮೃದುಸ್ವರದಲ್ಲಿ ನುಡಿದಳು.
ಅಷ್ಟುಕಾಲ ಪ್ರಜ್ಞಾಹೀನವಾಗಿ ಶವದಂತೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಆ ಮುದುಕಿ ಏಳಿತು. ಅವಳು ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಗಡಿಯಿಂದ ಪಾಳೆಯದ ಶವದವರೆಗೆ ನಾಲ್ಕು ಹೆಜ್ಜೆಗಳೇ ಇದ್ದರೂ, ಹೊಳೆಯಂತೆ ಓಡಿದಳು. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಾ. ” ನನ್ನ ಮಗನೇ, ನನ್ನ ಮಗನೇ?” ಎಂದು ಕರಗಿದ ಶಬ್ದದಲ್ಲಿ ಕೂಗಿದಳು. ತಕ್ಷಣವೇ ಬಿದ್ದಳು. ದುಃಖವು ಅವಳನ್ನು ಎಲೆ ಸೆಳೆಯುವಂತೆ ಸೆರೆಯಿತು.
ಮಡಚಿದ ಚೀಲದಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಿದ ಮಗನನ್ನು ಕಾಲಿನಿಂದ ತಲೆಯವರೆಗೆ ಕೈಯಲ್ಲಿ ತತ್ತಾಡುತ್ತಾ ನೋಡುತ್ತಾಳೆ. ಅವಳು ಬಿಗಿ ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಅತ್ತುಕೊಂಡು ಅವನ ಕೆನ್ನೆಗಳನ್ನು ಚುಂಬಿಸುತ್ತಾಳೆ.
“ನಾನೇ ಅಮ್ಮಾ ನನ್ನ ಮಗನನ್ನು ಸಾಯಿಸಿದೆ… ನಾನೇ ಅಮ್ಮಾ! ದವಸದ ಮಡಿಕೆ ತುಂಬಿದೆ ಅಂತ ನನ್ನ ಬಾಯಿಂದಲೇ ಹೇಳಿದ್ದೆ ಅಮ್ಮಾ… ಸಾಯಿಸಿಬಿಟ್ಟೆ! ನಾಲ್ಕು ಕಾಳು ಭಿಕ್ಷೆ ಬೇಡಿಯಾದರೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಗಂಜಿಕಾಯಿಸಿ ಹಾಕುತ್ತೀನಲ್ಲಾ ನನ್ನ ಮಗ… ಎದ್ದೇಳು ನನ್ನ ಮಗ… ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಅಕ್ಕಿ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಇನ್ಯಾವಾಗಲೂ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ಹೇಳಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಹೇಳಲ್ಲ… ಎದ್ದು ಬಾ ಮಗನೇ…” ಅತ್ತ ಆಕ್ರಂದನ ತೀವ್ರವಾಗಿ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದೆ.
ನಮ್ಮವರೆಲ್ಲಾ ಜೂಮ್ ಲೆನ್ಸ್ ಮೂಲಕ ಆಕ್ರಂದನದ ಅದ್ಭುತ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ಸೆರೆಹಿಡಿಯುತ್ತಿ ದಾರೆ. ಡಿಟಿಎಸ್ ಎಫೆಕ್ಟ್‌ಗಾಗಿ ಕೆಲವರು ಕಾಲರ್ ಮೈಕ್‌ಗಳನ್ನೂ ತಂದಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಆ ಮಹಿಳೆಗೆ ಅದನ್ನು ತೊಡಿಸಲು ಅವಕಾಶವೇ ಸಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಪಾಪ! ಸಾಮಾನ್ಯ ಮೈಕ್ ಹಿಡಿದು ಹೋರಾಟ ಆರಂಭಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ನಮ್ಮವರ ಕೆಲಸ ಕತ್ತಿಯ ಮೇಲೆ ಮುತ್ತಿನಂತೆ. ನಿಜವಾಗಿ ಆ ಮೈಕ್ ಹಿಡಿದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳುವುದು ನನ್ನ ಕೆಲಸ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಹುಡುಗ ಸಮರ್ಥನಾಗಿ, ಒಬ್ಬ ಗ್ರಾಮಸ್ಥನ ಕೈಗೆ ಮೈಕ್ ನೀಡಿ ಆ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ತಳ್ಳಿದನು.
ಒಂದೆಡೆ ಆ ಮುದುಕಿ ಅಳುವ ಆಕ್ರಂದನದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ್ದರೆ, ಇಡೀ ರಾಜ್ಯದ ಜನತೆಗೆ ಉತ್ತಮವಾದ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ನೀಡಲು ಈ ರೀತಿಯ ಶ್ರಮ ಬೇಕಾಗಿದೆ. ಇದು ಕತ್ತಿಯ ಮೇಲೆ ಮುತ್ತಿನಂತಲ್ಲವೇ ಬೇರೆ ಏನು. ಒಂದು ಹಿಂದೆ ಒಂದು, ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಮಳೆಯಂತೆ ಹರಿಯುತ್ತಿವೆ.
“ಅಮ್ಮಾ! ಹೇಳಿ ನಿಮ್ಮ ಮಗನ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಗೆ ಕಾರಣವೇನು ಎಂದು ನೀವು ಭಾವಿಸುತ್ತೀರಿ?”
“ಸರ್ಕಾರ ಉಚಿತ ವಿದ್ಯುತ್, ಸಾಲಮನ್ನಾ, ಇಂತಹವುಗಳನ್ನು ಘೋಷಿಸಿದ್ದರೂ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ ಅಂದ್ರೆ… ಆ ಭರವಸೆಗಳು ರೈತರಿಗೆ ತೃಪ್ತಿಯನ್ನೇ ನೀಡದಂತೆಯೇ ತೋರುತ್ತದೆ, ಅಮ್ಮಾ…?”
“ನಿಮ್ಮ ಕುಟುಂಬ ಈ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಸಹಾಯ ಕೋರಿದರೆ, ಸರ್ಕಾರದಿಂದ ನೆರವಾಗಲು ನಿಮ್ಮ ಎಮ್‌ಎಲ್‌ಎ ನಿರಾಕರಿಸಿದ್ದಾನೇ…?”
“ಹಿಂದಿನ ಸರ್ಕಾರದ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯದಿಂದಲೇ ನಿಮ್ಮ ಕುಟುಂಬ ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಕುಸಿದು, ಇದೀಗ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗೆ ಬಂದಿದೆಯೇ…?”
“ಈ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಭೂಸ್ವಾಮಿಗಳು, ಜಮೀನ್ದಾರರು ನಿಮ್ಮಂತಹ ಬಡ ರೈತರನ್ನು ಬದುಕಲು ಬಿಡದೆ ದೋಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಹೌದಾ ಅಮ್ಮಾ? ಹೇಳಿ, ಹೇಳಿ?”
ಒಬ್ಬನ ಕಂಠದಲ್ಲಿ ಕೋಪದ ನದಿಯೇ ಹರಿಯುತ್ತಿದೆ.
ನಮ್ಮವರೇ… ಯಾರಿಗೆ ಯಾವ ಉತ್ತರ ಬೇಕೋ, ಅದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸಿಕೊಂಡು ಆ ತಾಯಿಯ ಮೇಲೆ ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.ಆಕೆಗೆ ಮಾತ್ರ ಈ ಲೋಕವೇ ಹಿಡಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅಳುತ್ತಾ, ಅಳುತ್ತಾ ಹಾಗೆ ಬಿಡಿಸಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲದಲ್ಲಿ, ಉಸಿರಿಲ್ಲದವರೆಗೂ ಅಳುತ್ತಾ ಇರಬೇಕಂತ ಸ್ವರವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತಾ, ಕಡಿಮೆ ಮಾಡುತ್ತಾ… ಅಳುತ್ತಾ ಇದಾಳೆ.
ನಾನು ಟೌನ್ ಗೆ ಹೋಗುತ್ತಲೇ ಯಾವ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಕೊಡಬೇಕು ಎಂದು ಈಗಾಗಲೇ ಪ್ಲಾನ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಇಲ್ಲಿ ಈಗ ಏನೂ ಉಳಿದಿಲ್ಲ. ಏನಾದರೂ ನಡೆಯಬಹುದೆಂದು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಅಷ್ಟೇ! ಅಂದರೆ, ರೈತನ ಪರವಾಗಿ ಯಾರಾದರೂ ಕೋಪದಿಂದ ಯಾವುದನ್ನಾದರೂ, ಸರ್ಕಾರದ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಡೆದುಹಾಕುವುದಾದರೂ, ಕನಿಷ್ಠ ತಹಶೀಲ್ದಾರ್ ಬಂದರೆ ಅವರ ಜೀಪ್ ಅಡ್ಡಗಟ್ಟಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಗಲಾಟೆ ಮಾಡಿದರೂ ಸಾಕು. ಇಂತಹವುಗಳಾದರೆ ಮಾತ್ರ ಮಜಾ! ಕಾಯಲೇಬೇಕಾಗಿದೆ! ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಸಿಗರೇಟು ಹಚ್ಚಿದೆ. ಲೈಟರ್ ಆಫ್ ಮಾಡುವ ಮುನ್ನವೇ ತುಟಿಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಇದ್ದ ಸಿಗರೇಟು ಒಮ್ಮೆಲೆ ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದುಹೋಯಿತು. ಬೆಚ್ಚಿಬಿದ್ದು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಓಡಿದೆ.
ಆಕೆ ಮಗನ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದು ಅಳುತ್ತಿರಲಾಗಿ ನಮ್ಮವರು ಮೈಕುಗಳನ್ನು ಮಧುಮಕ್ಕಿಗಳ ತೊಟ್ಟಿಯಂತೆ ಆಕೆಯ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟಿದ್ದರು. ನಾನು ಸಿಗರೇಟಿಗೆ ಹೋಗುವುದರ ಮುನ್ನ ನೋಡಿದ್ದೇನಾದರೂ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ.
ಆ ಸಮಯದವರೆಗೆ ತುಂಬಾ ಬಲಹೀನವಾಗಿ – ಈಗಲೇ ಸಾಯುವುದೇನೋ ಅನ್ನಿಸುವಂತೆ ಇದ್ದ ಆಕೆ – ಒಂದುಸಾರಿಯಾಗಿ ಪುನಃಜೀವಂತಳಾದಂತೆ ಎದ್ದು ನಿಂತಳು. ಎಷ್ಟು ಸಮಯದ ಮುಂಚೆಯೇ ಜಾರಿ ಹೋದ ಸೆರಿಗೆಯನ್ನು ಕೈಯಿಂದ ಎಳೆಯುತ್ತಾ, ಸುತ್ತಿ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಬಿಗಿದುಕೊಂಡಳು. ಬೆವರು ತುಂಬಿ ಎಚೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಮುಖಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಕೂದಲನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಹಿಂದೆ ನೂಕಿಕೊಂಡಳು. ಎಡಗೈಯಿಂದ ಬಲವಾಗಿ ಮೂಗನ್ನು ಸೀದಿದಳು. ಸುತ್ತಲಿನವರ ಕಡೆ ನೋಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ತನ್ನ ಎಲ್ಲಾ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡಂತೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಉಗಿದುಬಿಟ್ಟಳು. ಬಲಗೈಯಿಂದ ತುಟಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಮೇಲೆತ್ತಿ, ಬೆವರಿನಿಂದ ನಾಚಿ ಹೋಗಿದ್ದ ಮೈಕೂದಲನ್ನು ತಿಕ್ಕಿಕೊಂಡು ಸ್ವಚ್ಛ ಮಾಡಿಕೊಂಡಳು. ಬಾಗಿ, ಎರಡು ಕೈ ತುಂಬಾ ಮಣ್ಣಿನನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಳು.
ಅದೊಂದು ಅದ್ಭುತ ದೃಶ್ಯ ಎಂಬಂತೆ ನಮ್ಮವರು ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಆಂಗಲ್ಸ್‌ಗಳನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಿ ಕೊಂಡು, ಮತ್ತಷ್ಟು ಚುರುಕಿನಿಂದ ಕೆಲಸಮಾಡ ತೊಡಗಿದರು.
ಚೂರುಚೂರು ಬಿಟ್ಟಿರುವ ಕೂದಲು… ಅಳುತ್ತಾ ಅಳುತ್ತಾ ಬೆಂಕಿಯ ಕಣಿಕೆಯಾಗಿರುವಂತೆ ಕಾಣುವ ಕಣ್ಣುಗಳು… ಕೋಪವೋ, ದುಃಖವೋ, ಅಸ್ವಸ್ಥತೆಯೋ ಎಂಬಂತೆ ಆಂದೋಲನಗೊಂಡು ನಡಗುತ್ತಿರುವ ಬಗೆಬಗೆಯ ಶರೀರ…
ಸಂಜೆಯ ಬೆಳಕು ಹೊಳೆಯಿತೋ… ಹೊಟ್ಟೆಯ ಹೊಟ್ಟೆ ಉರಿಯಿತುವೋ… ಉರಿಯುತ್ತಿರುವ ಬೆಂಕಿಯ ಉರಿಯಂತೆ ತೊಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಮುಖ…
ನನಗೆ ಮಾತ್ರ ಕಾಳಿ ದೇವಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ.
“ಮಂಡಮೋಪಿ ಮೂಢರೆ..!”
ಒಮ್ಮಲೇ ತನ್ನ ಕೈ ತುಂಬಾ ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಮಣ್ಣಿನನ್ನು ಮೈಕು ಹಿಡಿದವರ ಮೇಲೆ ಎಸೆದು ಬಡಿದಳು.
“ನನ್ನ ಮಗನು ಸತ್ತು ಹೋಗಿದ್ದಾನೆ. ನಿಮ್ಮ ಹೊಟ್ಟೆ ಉರಿಯಲಿ. ನನ್ನ ಮಗ ಸತ್ತು ಹೋದ, ಅಯ್ಯೋ ನನ್ನನ್ನು ಅಳಲು ಬಿಡ್ರಿ. ನನ್ನ ಸಾವಿಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಅಳಲು ಬಿಡ್ರಿ! ನಿಮಗೆ ಯಾವ ಕಾಲ ಬಂದುಬಿಟ್ಟಿದೆಯೋ ಧರ್ಮಹೀನರೇ… ಈ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಕೊಳವೆಗಳನ್ನು ನನ್ನ ಬಾಯಿಗೆ ತಂದು ಹಾಕುತ್ತೀರಾ! ಕನಿಷ್ಠ ನನ್ನ ಮಗನ ಮೇಲೆ ಈ ಕೊನೆಯ ದಿನದಲ್ಲಿ ನಾ ಕಣ್ಣ ತುಂಬಾ ನೀರು ಸುರಿಸಿ ಅಳಲು ಬಿಡ್ರಿ ಅಯ್ಯೋ ದುರದೃಷ್ಟದ ಮೂರ್ಖರೇ… ನಿಮ್ಮ ಹೆಂಡತಿಗಳು ಬಲಿ ಹೊಡೆಯಲಿ!”
ಕೂಗುತ್ತಾ… ಕೂಗುತ್ತಾ… ಏನೇನೋ ಹೊರಟು ಇದ್ದಳು. ಕೊನೆಗೆ ಮಗುಚಿಕೊಂಡು ಬಿದ್ದಳು.
ಆಕೇನ ನೋಡುವ ಯಾರೋ ಬಳಿಯಿದ್ದವಳು ಓಡಿ ಹೋಗಿ ಒಂದು ಹಿಡಿ ನೀರನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಬಂದಳು, ಆಕೆ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಚಿಮುಕಿಸಿದಳು.“ಮಗನೇ” “ಮಗನೇ” ಎಂದು ಕೊಳಗುತ್ತಾ ಹೋದಳು.
ನಮ್ಮವರ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಮೈಕುಗಳು ಕೈಯಿಂದ ಜಾರಿದವು. ಯಾರೋ ಒಬ್ಬ ಹಿರಿಯ ವ್ಯಕ್ತಿ ಬಂದು ಮಿಶ್ರಿತ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಕೂಗಿದರು.
ಕ್ಯಾಮರಾಗಳ ನೋಟಗಳು ಬೇರೆ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿದವು. ಕೆಲ ಹೊತ್ತು ಕ್ಷಣ ನಿಶ್ಶಬ್ದವಾಗಿತ್ತು.
ಗದರಿಸಿದರೇ ಗದರಿಸಿದಾರೆ ಆದರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಸಿಕ್ಕಿದೆ ಎಂದು ನಮ್ಮವರು ಎಡವಾಗಿ ಬಂದು ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಕ್ಯಾಮೆರಾಗಳನ್ನು ನೇತಾಡುತ್ತಾ ಭುಜಗಳು ಮಸಾಜ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕುಳಿತಿದ್ದಾರೆ.
ಒಂದೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಲದ ಮೇಲೆ ಮತ್ತೆ ಆತಂಕ ಶುರುವಾಗಿತ್ತು.
ಒಂದು ಗುಂಪು ಯುವಕರು ನಮ್ಮವರ ಹಿಂದೆ ತಿರುಗಿದರು. ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಎಸೆದು ಬೀಸಿದರು. ಎಲ್ಲರೂ ಓಡಿಬಿಟ್ಟರು. ನಾನು ರಮೇಶನನ್ನು ಹುಡುಕಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ. ಅವನನ್ನು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಓಡಿಹೋಗಿದನಾ? ಮುಗಿದುಹೋಗಿದನಾ? ಇಲ್ಲಿಂದ ದೂರವಾದುದರಿಂದ ನನ್ನನ್ನು ಯಾರೋ ಗಮನಿಸಲಿಲ್ಲ.
“ಕೋತಿ ಮಗನೆ!” ಎಂದು ಒಂದೊಂದು ಧ್ವನಿ ಗುಂಪು ಮುಂದೆ ತೂಗಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಎಸ್ಸೈ ಗುಂಪಿನ ಮಧ್ಯೆ ಬಂದು ಬಿಟ್ಟನು.
“ಇಲ್ಲೇನು ಇಲ್ಲ, ಸರ್.”
“ಅದು ಮುಗಿದಿದೆ ಸರ್. ಬನ್ನಿ ಸರ್.”
ಅವರು ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಶಾಂತಗೊಳಿಸಲು ಬಲವಂತವಾಗಿ ಎಸ್ಸೈ ಜೀಪು ಹತ್ತಿಸಿದ..
ಜೀಪು ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಟಿತು. ಕೊನೆಗೂ ನಿಶ್ಚಿಂತೆ.
ನಾನು ಅಲ್ಲೇ ನಿಂತು ಬಿಟ್ಟೆ. ರಮೇಷ ಕಾಣದ ಕಾರಣ – ಬಹಳ ಹೊತ್ತುವರೆಗೂ.
“ಹೌದಾ?”
ನನ್ನ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದ್ದ ಗಾಬರಿಯನ್ನೂ, ಭಯವನ್ನೂ ಆತ ಗಮನಿಸಿದ್ದ.
ಬೈಕ್ ಚಲಿಸುತ್ತಾ… “ಹೌದಣ್ಣಾ! ಮತ್ತೆ ಆ ಯುವಕರಿಗೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಕೋಪ ಯಾಕೆ ಬಂತು ಅನುಕೊಂಡೆ? ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ಮೊದಲೇ ಗೆಸ್ ಮಾಡಿದೆ! ಅದಕ್ಕೆ ಓಡಿ ಬಂದು ಪಕ್ಕದ ಮಡಿಯ ಮೇಲೆ ಹತ್ತಿದ್ದೆ! ಒಳ್ಳೆಯ ಪವರ್ಫುಲ್ ಜೂಮ್ ಇದೆ ಅಲ್ವಾ!”
ಏನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾನೋ ನಿಖರವಾಗಿ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ಕಣ್ಣೆದುರು ಶೂನ್ಯತೆಯಾಗಿದೆ. ಹೃದಯ ಶೂನ್ಯ ವಾಗಿತು. ಅದು ಸಾಮಾನ್ಯವಲ್ಲ. ಕ್ಷಣ ಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಚೇತರಿಸಿಕೊಂಡಿತು. ಮೊಬೈಲ್ ಹಿಡಿದು ಮಾಹಿತಿ ತಲುಪಿಸಲು ಸಿದ್ಧವಾದೆ.
“ಅಯ್ಯೋ…”
“ಇನ್ನೂ ನಿನ್ನೊಳಗೆ ಇಂಥದೂ ಬಾಕಿ ಇದೆ ಅಲ್ವಾ…” ತಮಾಷೆಯಿಂದ ಕಾಮೆಂಟ್ ಮಾಡಿದೆ.
“ಸರಿ, ಹೇಳು.” ಅವನ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆ ಕಾಣಿಸಿತು.
“ಮೊದಲು ಬ್ರೇಕಿಂಗ್ ನ್ಯೂಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಹಾಕು. ಬೇರೆ ಚಾನಲ್‌ಸ್ನವರಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ. ಹೇಳಿದ್ದೀನಲ್ವಾ, ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಓಡಿಸಿದರು. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಕ್ಲಿಪ್ ಇದೆ. ಇನ್ಯಾರಿಗೂ ಸಿಗೋದಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೂ ಐದು ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ನಿನಗೆ ತಲುಪುತ್ತದೆ.”
“ಸರಿ, ಸರಿ.” ಅದೆಷ್ಟೋ ಬಗೆಯ ಉತ್ಸಾಹದಲ್ಲಿದ್ದ.
“ನ್ಯೂಸ್ ಬ್ರೇಕ್‌ಗಾಗುವ ತನಕ ನಿಲ್ಲದೇ ಬಂದ ತಕ್ಷಣ ಹಾಕು! ಇವತ್ತು ನಮ್ಮ ದೊಡ್ಡ ಕೆಲಸದಿಂದಲೇ ರಾಜ್ಯವೇ ಗದ್ಗದಿತವಾಗಬೇಕು…
ಬರೆದುಕೊ –
‘ಮಗನ ನಂತರ ತಾಯಿ… ನಿಲ್ಲದ ನೋವಿನಲ್ಲಿ ಹಿಂತಿರುಗದ ಲೋಕಕ್ಕೆ…’ ಅಂತ ಹಾಕು ಅನ್ನೋದು.”
ಮೂಲಕಥೆ : ಸುರೇಷ್ ಪಿಳ್ಳೆ
ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ: ಕೊಡೀಹಳ್ಳಿ ಮುರಳೀ ಮೋಹನ್
