ಕಾವ್ಯಯಾನ

ಏಕಾಂಗಿಯೊಬ್ಬನ ಏಕಾಂತ

ಕಣ್ಣೀರು ಖಾಲಿಯಾಗುವುಂತೆ
ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ
ಏಕಾಂತ ಖಾಲಿಯಾದರೂ
ಏಕಾಂಗಿಯಾಗುವಂತೆ
ಕಣ್ಣೀರು ಕೂಡ ನೀರಾಗುತ್ತದೆ
ಅವಳ ಬಸಿದು ತಾನೇ ಉಳಿದಾಗ

ಮೂರುಗಂಟಿನ ಆಚೆ ನೂರುಗಂಟುಗಳಾಚೆ
ತೆರೆದುಕೊಂಡ ಹೊಸಲೋಕಕೆ
ಪಕ್ಷಿಯ ರೆಕ್ಕೆಗಳ ಕಸುವಿನಂತೆ
ಜಿಗಿದ ಕನಸುಗಳನೆಲ್ಲಾ ಗಂಟಿನೊಳಗೆ
ಮನದೊಡೆಯನ ಸಂಗಾತಕೆ
ಇಬ್ಬನಿಯ ಜೀವದಂತೆ ಕಾದುಕೂತವಳು

ಅಲೆಯೊಡೆವ ರುಚಿ ತಂಗಾಳಿಗೆ ಸವರಿ
ಕಾಮನ ಬಿಲ್ಲನು ಕಂಡವಳು
ತೆಂಡೆಯೊಡೆದ ಕಣ್ಣೀರ ಮಾತಿಗೆ
ಗಾಳಿಯನೆ ಸೀಳಿ ಹೊರಟಾಗ
ತಂಗಾಳಿಗೆ ಬಸಿರಾಗಿ ಕನಸುಗಳ ಹೆತ್ತವಳು

ಅಕ್ಷರಕ್ಕೆ ಸಿಗದ ಅಕ್ಕರೆಯನು
ಲಿಪಿಮಾಡಿ ಅವನಿಗೆ ತಲುಪಿಸಲು
ಹಾರಿ ಹಾರಿ ನೆಲೆ ಕಾಣದೆ ಅಲೆಯುವಳು
ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಟಿಸಿಲೊಂದು ಕಂಡಾಗ
ಮುಂಗಾಲಿನಲೆ ಜೀವ ಹಿಡಿಯುವಳು
ನಂಬಿಕೆಯ ಮಾತು ಹೇಳಿದ ಆ ಮರಕೆ
ಅವಳ ಹಳಹಳಿಕೆಗಳನು ಮಳೆಯಂತೆ ಸುರಿಸುವಳು

ನಯವಾದ ಖತ್ತಿಗೆ ಮುತ್ತಿಟ್ಟು ಸಾಕಾಗಿದೆ
ಬಂಜೆಯಾದ ಭರವಸೆಗಳ ಹೊತ್ತು ಸಾಕಾಗಿದೆ
ಹೊಸದಾದ ಶ್ಯಬ್ಧ ಯಾರೇ ನುಡಿದರು
ಎದೆಯ ಸಾಗರದಲ್ಲಿ ತರಂಗಾಂತರಗಳು
ಮಿಡಿಯುವ ಮಾರ್ಮಲೆತವೇನಲ್ಲ !
ಅವು ಭಯದ ಕಂಪನಗಳು
ನಾಡಿಯನು ನಿರ್ಜೀವ ಗೊಳಿಸುವ ಪ್ರೀತಿ
ಮತ್ತೆ ಬಡಿಯುವನಕ ಅವಳು ಬೆಂದವಳು

ನಯವಾದ ಮೊನಚು ಕೆನ್ನೆಗೆ
ಮತ್ತೆ ಮುತ್ತನಿಡು ಎಂದು ಕೇಳಲಾರೆ
ಕಣ್ಣೀರಿಗೆ ತಾಯಿ ಒಬ್ಬಳೇ ತಂದೆಯರು ಬೇರೆ
ಬಸಿದುಕೊಂಡ ಬೇಸರಕ್ಕಿಂತ
ಉಳಿದ ಕಾಳಿನ ಬರಡುತನವೇ ಉಳಿಸು
ಈ ಬದುಕಿನ ಖಾಲಿತನವನ್ನು
ಕಂಪನಗಳ ತಗ್ಗಿಸಲು ಆಗದಿರಬಹುದು
ಮಮತೆಯ ಮಡಿಲಾಗಿ
ಅವಳನ್ನು ಹಡೆಯಲು
ಫಲವೀವ ಕಾಳುಗಳಾಗಿ ಮೊಳೆಯುವೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ….

*****