ಕಾವ್ಯ ಸಂಗಾತಿ
ಲೀಲಾಕುಮಾರಿ ತೊಡಿಕಾನ
ನಾನೊಂದು ಬಂಡೆ’
ನಾನೊಂದು ಬಂಡೆ
ತೆಪ್ಪಗೆ ಕುಳಿತ ಕರಿ ಬಂಡೆ
ಮೇಲ್ಮೈ ನಯವಿಲ್ಲ
ಒರಟೊರಟು..
ಗಾಯಗಳೂ…ಕಾಣದಷ್ಟು …!
ಸೆಳೆವ ಬೆಳ್ಳಗಿನ
ನಯಮೃದು ನವನೀತವಲ್ಲ;
ಕ್ಷಣಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಆಕಾರ
ಬದಲಿಸೋ ನೀರಿನ
ಕುಶಲತೆಯೂ…ಇಲ್ಲ!
ಬಣ್ಣಗಳ ಹಂಗಿಲ್ಲ ನನಗೆ
ಕಪ್ಪಗಿನ ನಾನು ಬದಲಾಗುವುದೂ ಇಲ್ಲ
ನವಿರು ಭಾವಗಳಿತ್ತು ನನ್ನಲ್ಲೂ..
ಸುಡೋ ತಾಪಕೆ ಆವಿಯಾಗಿದೆಯಷ್ಟೇ
ಇದೀಗ…
ಬಿಸಿಲು, ಮಳೆಗೆ ಮೈಯೊಡ್ಡಿ
ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿರುವೆ ಮತ್ತಷ್ಟೂ….
ಅದೆಷ್ಟೋ ಮಂದಿ
ತಲೆ ಮೇಲೆ ಹತ್ತಿದರು;
ಮೆಟ್ಟಿದರು, ಒದ್ದರು
ಹಾವು, ಚೇಳು,ಕ್ರಿಮಿ ಕೀಟಗಳೂ
ಶಿರವೇರಿ ಕುಳಿತವು!
ಅವರಿವರ ಪಾದರಜದ
ಅವಮಾನದ ಭಾರದಲ್ಲೂ
ಮೌನಿಯಾಗಿದ್ದೇನೆ..
ಆದರೆ ಮೂಗನಲ್ಲ ನಾನು
ಕಿವುಡುತನ ಕುರುಡುತನ
ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಲು ಲೇಸು!
ಈಗೀಗ ಮೌನದ ಭಾರ
ಮಿತಿ ಮೀರುತ್ತಿದೆ
ನಾನೂ ಸಿಡಿಯುತ್ತೇನೆ
ಆಹುತಿ ಪಡೆಯುತ್ತೇನೆ
ಮದ್ದಿಟ್ಟರೆ ಮಾತ್ರ…….!!!
ಲೀಲಾಕುಮಾರಿ ತೊಡಿಕಾನ
