ಕವಿತೆ
ರಿಂಗಣ
ನೀ. ಶ್ರೀಶೈಲ ಹುಲ್ಲೂರು
ವಿರಮಿಸದ ಮನವೆ ನೀನು
ರಮಿಸಬೇಡ ಹೀಗೆ ನನ್ನ
ಕೆನ್ನೆ ತಟ್ಟಿ ತುಟಿಯ ಮುಟ್ಟಿ
ಹೇಳಬೇಡ ‘ನೀನೆ ಚೆನ್ನ’
ಏಕೆ ಹೀಗೆ ಲಲ್ಲೆಗರೆವೆ ?
ಮೆಲು ದನಿಯಲಿ ನನ್ನ ಕರೆವೆ
ನಿನ್ನ ಬಳಿಗೆ ಬರುವೆ ನಾನು
ಒಲವ ತೋರಿ ನನ್ನೆ ಮರೆವೆ
ಬಾನ ದಾರಿಗುಂಟ ನಡೆವೆ
ನಿನ್ನ ತೋಳ ಮೇಳದಲ್ಲಿ
ಚಂದ್ರ ತಾರೆ ಹಿಡಿದು ತರುವೆ
ಕಣ್ಣ ಬಿಂಬದಾಳದಲ್ಲಿ
ನಭಕು ನೆಲಕು ಸೆರಗ ಹಾಸಿ
ಚುಕ್ಕಿ ಚಿತ್ರ ಬರೆವೆ ನಾನು
ನನ್ನ ಅಂದ ಕಂಡು ಹಿಗ್ಗಿ
ಹೊತ್ತು ಒಯ್ವೆ ನನ್ನ ನೀನು
ಹೀಗೆ ಇರಲಿ ನಮ್ಮ ಒಲವು
ಸುರಿಸುತಿರಲಿ ಜೇನು ಮಾವು
ಸವಿದು ಕುಣಿದು ತಣಿದು ಚಣದಿ
ಬೀಗಿ ನೀಗಲೆಮ್ಮ ನೋವು
***********************************
