ಚೇತನಾ ಕುಂಬ್ಳೆ ಕಾವ್ಯಗುಚ್ಚ
ನಿರೀಕ್ಷೆ
ನಿನ್ನ ಕೈಹಿಡಿದು ನಡೆದ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ
ಹೆಜ್ಜೆಗುರುತುಗಳು ಇನ್ನೂ ಮಾಸಿಲ್ಲ
ನಿನ್ನ ಹೆಸರ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಅಂಗೈಯಲ್ಲಿ ಹಚ್ಚಿದ
ಮದರಂಗಿಯ ಬಣ್ಣ ಇನ್ನೂ ಅಳಿಸಿಲ್ಲ
ಸಮಯವನ್ನು ದೂಷಿಸುತ್ತಾ
ದಿನ ರಾತ್ರಿಯೆನ್ನದೆ
ಕಾದಿದ್ದೆ ಕಾತರಿಸಿದ್ದೆ
ಬಯಸಿದ್ದೆ ನಿನ್ನ ಸೇರಲು
ಕಣ್ಗಳಿಂದುದುರಿದ ಹನಿಗಳು
ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ನರಳುತ್ತಿದೆ
ತನು ಮನ ತಣ್ಣಗಾಗಿದೆ
ನಿನ್ನ ಬಿಸಿಯುಸಿರ ಬಿಸುಪಿಲ್ಲದೆ
ಅದೆಷ್ಟು ಚುಚ್ಚು ಮಾತುಗಳನ್ನಾಲಿಸಿದ್ದೆ
ಎಷ್ಟೊಂದು ಕೆಂಗಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ಗುರಿಯಾಗಿದ್ದೆ
ಎದೆ ಸೀಳುವಂತ ನೋವಿದ್ದರೂ
ಬಲವಂತದಿ ತುಟಿಗಳಲ್ಲಿ
ನಗುವ ತರಿಸಿದ್ದು ನಿನಗಾಗಿಯೇ
ಜೊತೆಗಿದ್ದ ಒಂದಷ್ಟು ಕ್ಷಣಗಳು
ನೋವನ್ನು ಮರೆಸುತ್ತವೆ
ನಿನ್ನ ನೆನೆಯುವಾಗಲೆಲ್ಲ
ನೀನಿತ್ತ ನೆನಪುಗಳು ಸಂತೈಸುತ್ತವೆ
ಈಗಲೂ ಕಣ್ಣ ನೋಟಗಳು
ಬಾಗಿಲಿನತ್ತ ಸರಿಯುವುದು ನಿಲ್ಲಲಿಲ್ಲ
ನಿನ್ನಲ್ಲಿಟ್ಟ ನಂಬಿಕೆಗಳು
ಇನ್ನೂ ಸುಳ್ಳಾಗಲಿಲ್ಲ
ಕಾರಣ ನೀನು ಎದೆಯಲ್ಲಿ
ಹಚ್ಚಿದ ಪ್ರೀತಿಯ ದೀಪ
ನಿತ್ಯವೂ ಉರಿಯುತಿದೆ
ಅದರ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲೆ
ನಾನು ಉಸಿರಾಡುತ್ತಿರುವೆ
ಕವಿತೆ ಬರೆಯುತ್ತೇನೆ
ನೋವು ಎದೆಯನ್ನಿರಿಯುವಾಗ
ಸಹಿಸಲಾಗದೆ ಕಣ್ಣೀರು ಹರಿಸುತ್ತೇನೆ
ಪ್ರೀತಿಸುವ ಕೈಗಳು ಒರೆಸಲಿಯೆಂದಲ್ಲ
ಮನಸ್ಸು ಒಂದಿಷ್ಟು ಹಗುರಾಗಲಿಯೆಂದು
ಇರುಳ ನಿಶ್ಯಬ್ದತೆಯಲ್ಲಿ
ಕನಸುಗಳನ್ನು ಹೆಣೆಯುತ್ತೇನೆ
ಎಲ್ಲವೂ ನನಸಾಗಲಿಯೆಂದಲ್ಲ
ವಾಸ್ತವವನ್ನು ಕ್ಷಣಹೊತ್ತು ಮರೆಯಲೆಂದು
ಮುಸ್ಸಂಜೆ ಮರಳಲ್ಲಿ
ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ
ಅಲೆಗಳ ನರ್ತನವನ್ನು ನೋಡಲು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ
ಪ್ರಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಮಿಂಚಿಮರೆಯುವ
ವಿಸ್ಮಯಗಳನ್ನು ಕಣ್ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳಲೆಂದು
ಮರೆಯಲಾಗದ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು
ನೆನಪಿನ ಜೋಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ
ಧೂಳು ಹಿಡಿದು ಮಾಸಲೆಂದಲ್ಲ
ನೆನಪಾದಾಗ ನೆನೆಯಲೆಂದು
ಆಗಾಗ ಮೌನಕ್ಕೆ ಶರಣಾಗುತ್ತೇನೆ
ಮಾತು ಬೇಸರವಾಗಿಯಲ್ಲ
ಮೌನದೊಳಗವಿತಿರುವ
ಮಾತುಗಳನಾಲಿಸಲೆಂದು
ನಾನು ಕವಿತೆ ಬರೆಯುತ್ತೇನೆ
ಓದುಗರು ಓದಲೆಂದಲ್ಲ
ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಉಸಿರುಗಟ್ಟುವ ಮೊದಲು
ಅಕ್ಷರ ರೂಪಕ್ಕಿಳಿಸಿ ಜೀವ ತುಂಬಲೆಂದು
ಕರೆಯದೆ ಬರುವ ಅತಿಥಿ
ಕರೆಯದೆ ಬರುವ ಅತಿಥಿ ನೀನು
ಕರೆದರೂ ಕಿವಿ ಕೇಳಿಸದವನು
ಯಾರೂ ಇಷ್ಟ ಪಡದ ಅತಿಥಿ ನೀನು
ಎಲ್ಲಿ, ಯಾವಾಗ, ಹೇಗೆ, ಯಾಕೆ
ಯಾವ ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ ಯಾವ ರೂಪದಲ್ಲಿ
ನೀನು ಬರುವೆಯೆಂದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ನನಗೆ
ಮನ್ಸೂಚನೆ ನೀಡದೆ ಬರುವೆ ನೀನು
ಎಲ್ಲಿಂದ ಬರುವೆಯೋ
ಎಲ್ಲಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುವೆಯೋ
ಒಂದೂ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ
ಒಡೆದು ನುಚ್ಚುನೂರು ಮಾಡುವೆ
ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ಸಂತೋಷಗಳನ್ನು
ಮನದ ತುಂಬ ವೇದನೆ ನೀಡಿ
ಹೋಗುವೆ ನೀನು ಒಮ್ಮೆಯೂ ತಿರುಗಿ ನೋಡದೆ
ಹಿರಿಯರೆಂದೋ, ಕಿರಿಯರೆಂದೋ
ಶ್ರೀಮಂತರೆಂದೋ, ಬಡವರೆಂದೋ
ನೋಡದೆ ಓಡಿ ಬರುವೆ
ಎಲ್ಲರ ಬಳಿಗೆ ಕಾಲಕಾಲಕೆ
ಕಾರಣ,
ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಸಮಾನರಲ್ಲವೇ ಎಲ್ಲರೂ
ಕಣ್ಣೀರು ಕಂಡರೂ,
ಕರಗದ ಹೃದಯ ನಿನ್ನದು
ನೋವನ್ನು ಅರಿತರೂ,
ಮಿಡಿಯದ ಮನಸ್ಸು ನಿನ್ನದು
ಓ ಅತಿಥಿಯೇ….
ಯಾಕಿಷ್ಟು ಕ್ರೂರಿಯಾದೆ ನೀನು?
***********************************************************
