ಮಂಜಿನ ಮುಸುಕು ಹೊದ್ದು ಕುಳಿತ ಧರಿತ್ರಿ ,
ಷೋಡಶ ಶೃಂಗಾರದ  ಮಧುವಣಗಿತ್ತಿ ,
ಉದಯ ರವಿಯ ಸ್ವರ್ಣ ರಶ್ಮಿಯು ತಾಗಿದಾಗ ,
ನಸು ನಾಚಿ ಕೆಂಪಾಗುವಳು
ಆ ನವಿರಾದ ಸ್ಪರ್ಶಕೆ ……

ಮದ್ಯಾಹ್ನದ ವೇಳೆಗೆ ಸುಡುವ ಸೂರ್ಯನು
ಧರಣಿಯನು ದಹಿಸುವನು.
ತಾಳ್ಮೆಯಿಂದಲೇ ಸಹಿಸುವಳು.
ಅವಳ ಮೈ ಮೇಲಿನ ಹಸಿರೆಲ್ಲವೂ ಮೆಲ್ಲನೆ
ಒಣಗಿ ಮಾಯವಾಗುವುದು….

ಸಂಜೆ ಬೀಸುವ ಶೀತಲ ಮಂದ ಮಾರುತ ,  
 ಇಡೀ ದಿನ ಕಾದು ಬೆಂದ ಪ್ರಕೃತಿಯಲಿ
ತುಸು ತಂಪಿನ ಸಿಂಚನದ ಅನುಭವ.
ಮೋಡದ ಆ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿ ಕೈ ಬೀಸುತ್ತ
ಹೋರಟ ಆದಿತ್ಯ.

ಅದೇನು ಮುನಿಸೊ ಅವನಿಗೆ ,
ಆ ಭೂ ರಮಣೀಯ ಮೇಲೆ ,
ದಿನವೂ ಮರೆಯಾಗುವನು ಇರುಳಿಗೆ .
ಬೆಳಗಿನ ಒಲವು ರಾತ್ರಿಗಿಲ್ಲ ,
ಬಹುಶಃ ಇರುವಳೇನೊ ,
ಒಬ್ಬ ಸವತಿ ಭುವಿಗೂ …..