ನಾನು ಸಹಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೆನೆ.
ಅವರಿವರ ಎದುರು ದ್ವನಿಯತ್ತದೆ

ಕಾವ್ಯ ಸಂಗಾತಿ ಅಪ್ಪ ಲೀಲಾ ಅ ರಾಜಪೂತ ಅಪ್ಪ ಎಂದರೆ ತ್ಯಾಗ ಮೂರ್ತಿ.ಭರವಸೆಯ ಪರ್ವತಬದುಕಿನ ದಾರಿಗೆ ಜ್ಯೋತಿಯಾವ ಪದಕೆ ನಿಲುಕದ ಸವ್ಯಸಾಚಿ…..ಮೌನಿಯಾಗಿಯೇನೋವುನುಂಗುವ ಸಾಗರ..ಅಳುವ ನುಂಗಿ ನಗುವ ಜೀವಬೆಟ್ಟದಷ್ಟು ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದರೂಕ್ಷಮಿಸುವ ಹ್ರದಯವಂತ…. ಹಿತನುಡಿಗಳಿಂದ ನಮ್ಮನೂತಿದ್ದಿ,ಬಾಳ ರೂಪಿಸುವ ಶಿಲ್ಪಿ.ಅವನ ಭದ್ರ ಕೋಟೆಯಲಿನಾವೆಲ್ಲರೂ ಸುರಕ್ಷಿತ ಪದಗಳಿಗೆಟುಕದ ಮಹಾಕಾವ್ಯ ಮನೆಗೌರವ,ಸ್ವಾಭಿಮಾನಕೆಧಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ಪ್ರಳಯ ಇತದಣಿವೆನ್ನದೇ ದುಡಿದರೂನಮ್ಮ ಮೊಗ ಕಂಡೊಡನೆಎಲ್ಲ ಮರೆತು ನಗುವಾತ…. ಕೋಪತಾಪದಲಿಯೂ ಸಂತೈಸಿಆಸರೆಯಾಗಿ,ಬೆನ್ನು ಸವರುತನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಛಾವಣಿ ಆತಮಗಳ ಮದುವೆಯಲಿ ದು:ಖಎದೆಯಲಿ ಅವಿತು ಕೊಂಡಾತಯಾರಿಗೂ ಕಾಣದಂತೆ ಅಶ್ರು ಸುರಿಸಿದಾತ….. ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಬಂಡಿಯನೊಗ ಎಳೆಯುವಾತನಮ್ಮರಕ್ಷಾ ಕವಚವಾಗಿಅವನಾದ ಹಿಮಾಲಯ ಪರ್ವತ …ಅಪ್ಪ, ನಮ್ಮ ಭಾಗ್ಯ ದಾತಕೋಟಿ ನಮನ ನಿನಗೆ ಜನ್ಮದಾತ,ಜನ್ಮದಾತ

ತಬ್ಬಿದ ತನುವಿಂದ ಹರಡಿದೆ ಗುಪ್ತವಾಗಿ ಪ್ರೇಮದ ಕಂಪು
ತೆವಳುತಾ ಹೊರಟ ಹಳ್ಳ ತೊರೆಗಳಿಗೆ ಕಡಲಾಗುವ ತವಕರ

ಎರಡು ಕವಿತೆಗಳು

ಒಂದು ಸರಿ
ಒಂದು ತಪ್ಪು
ಒಂದು ಸುಳ್ಳು
ಒಂದು ನಿಜ ಇವೆಲ್ಲವುಗಳ ನಡುವೆ

ಭಾವತೆರೆಗಳ ಹರಿಬಿಟ್ಟ
ನೀನು ಮಾತ್ರ ವಿಶಾಲ ಕಡಲು…!

ಒಂದೇ ಒಂದು ಬಾರಿ ನನ್ನ ಹೃದಯ
ಬಡಿಯಲು ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕರೆ….

ಮನವೆಲ್ಲ ಬರುವ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ
ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡು ಮೂರು ಪದಗಳಲ್ಲಿ

ಒಲವು ಕವಿತೆಗಳು

ಹೃದಯದಲ್ಲಿದ್ದರೆ
ನೋವಿಲ್ಲದಂತೆ ಬದುಕಬಹುದಿತ್ತು…