ಕವಿತೆ

ನಾನಾಗಿ ಉಳಿದಿಲ್ಲ‌‌…!

ಶಿವಲೀಲಾ ಹುಣಸಗಿ

ನಾನು ನನಗಾಗಿ ಉಳಿದಿಲ್ಲ
ಅವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಗಾಳಿಗೆ ತೂರಿದ್ದೆನೆ
ದೇಹದ ಕಣಕಣಗಳು ನನ್ನದಾಗಿಲ್ಲ
‌ಬೆಸೆದಿದ್ದೆನೆ ಧೂಳಿನ ಕಣಗಳೆಲ್ಲ

ನೂರುಭಾವಗಳು ನನ್ನದಾಗಿಲ್ಲ
ಅವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಾಮನಬಿಲ್ಲಿಗೆ ಸೇರಿಸಿದ್ದೆನೆ
ಪುಟ್ಟ ಹೃದಯ ಮಿಡಿದು ಒದ್ದಾಡಿದಾಗೆಲ್ಲ
ಅದನು ಘಾಸಿಗೊಳಿಸಿದ ನೆನಪಲ್ಲಿ

ಅನುವಿಗಲ್ಲದ್ದು ತನುವಿಗೆ ದಕ್ಕಲಿಲ್ಲ
ಮನಕೊಲಿಯದ ಕನಸುಗಳ ಚಲ್ಲಿದ್ದೆನೆ
ಹರವಿಕೊಂಡು ಬಿದ್ದರೂ ನೋಡಲಿಲ್ಲ
ಆಗಸದ ನಕ್ಷತ್ರಗಳ ಎಣಿಸಲು ನಾನಿಲ್ಲವಲ್ಲ

ಮೋಡಕವಿದು ಮಳೆ ಬರಬಹುದಲ್ಲ
ಅದು ಬೇಡವೆಂದರೂ ಒಡಲಿಗಿಳಿಸಿದ್ದೆನೆ
ಅಕಾಲಿಕವಾದರೂ ಸುರಿದುದೆಲ್ಲ ಮಳೆಯಲ್ಲ
ಕೊಚ್ಚಿಹೋಗಲಿ ನನ್ನದೆಂಬ ಭಾವವೆಲ್ಲ

ಹುಚ್ವು ವ್ಯಾಮೋಹ ದಕ್ಕದ ಪ್ರೀತಿಯೆಲ್ಲ
ನನದೆಂಬ ಭ್ರಮೆಯಲಿ ಕುಸಿದಿದ್ದೆನೆ
ಋತುಗಳು ತಮ್ಮಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾವು ಬಂದಿವೆಯಲ್ಲ
ಯಾವ ಬಂಧನಕೂ ನಿಲುಕದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ

ಗಡಿಗಳಾಚೆಯ ಶತ್ರುಗಳ ತಡೆದಿದ್ದೆನಲ್ಲ
ಎದೆಯೊಳಗೆ ಅವಿತ ನಿನ್ನ ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟಿದ್ದೆನೆ
ಮಂಕುದಿನ್ನೆಯಂತೆ ಅಂಗಲಾಚಿದಾಗೆಲ್ಲ
ಮೋಡಕವಿದ ವಾತಾವರಣ ಸುತ್ತಲೆಲ್ಲ

ನನಗೆ,ನೀನು ಬೇಡವೆಂದೆನಿಸಿದೆಯಲ್ಲ
ಕೈಗೆಸಿಗದ ಅಂಬರಕೆ ಏಣಿಯಿಟ್ಟಿದ್ದೆನೆ
ನಾನೋ ಧರೆಯಲ್ಲಿ‌ ಹುದುಗುತ್ತಿರುವೆನಲ್ಲ
ಕಳೆದು ಹೋದ ಮೇಲೆ ನನ್ನದೆನಿಲ್ಲ

ಗಾಳಿಗುಂಟ ತೇಲಿ ಹೋದ ಗಾಳಿಪಟ
ಕನ್ನಡಿಯಲಿ ಕಂಡ ನನ್ನ ಮುಖಪಟ
ನಿನ್ನದಾಗಲಿಲ್ಲ,ನೀನು ಉಳಿಸಲಿಲ್ಲ
ಧರೆಯಾಚೆ ಪಡೆಯಲು ನಾನುಳಿದಿಲ್ಲ….

ಕೈಚೆಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ಮನದ ದುಗುಡವನೆಲ್ಲ
ನೀಲಿಯಂಬರಕೆ ಬಣ್ಣ ಬಳಿದಿದ್ದೆನೆ
ಕಣ್ಣಂಚಲಿ ಪ್ರೀತಿ ಹುಟ್ಟಿ ಕರಗಿತಲ್ಲ
ಎದೆಗಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಒಮ್ಮೆ ಮುದ್ದಾಡಲಿಲ್ಲ….

ಕನಸಿನಾಚೆಯ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಸುಳಿವಿಲ್ಲ‌
ಭ್ರಮೆಯಲ್ಲಿ ತೇಲಿದ್ದೆ ಬಂತು ನನಸಾಗಲಿಲ್ಲ
ಪ್ರೇಮದ ಅಂಬರಕೆ ಚಂದಿರನಿಲ್ಲ
ಪ್ರೀತಿ ತುಂಬಿದಾ ಬಂಧನ ನನದಾಗಲಿಲ್ಲ

***************************

About The Author