ಕವಿತೆ
ಕಡ್ಡಿ ಗೀರಿದಾಗ
ಧನಂಜಯ ಕುಂಬ್ಳೆ
ಎಡಗೈ
ಹೆಬ್ಬೆರಳು ಮತ್ತು ತೋರುಬೆರಳು
ನಡುವೆ ವಾಮನ
ಅಲುಗಾಡಿದರೆ ಕಟ ಕಟ ಸದ್ದು
ಎದೆಗೆ ಗುದ್ದಿದಂತೆ
ಒಳಗಿನ ಪುಟ್ಟ ಕಡ್ಡಿಗೆ ಮೆತ್ತಿದ ತಲೆ
ಒಂದೇ ಗೀರಿಗೆ ಕಾದು ಕೂತಿದೆ
ಪೊಟ್ಟಣದ ಬದಿ ಸವರಿದೆ
ಶವದ ತುಟಿ ಸವರಿದಂತೆ
ಕಂಪಿಸಿತು ಒಡಲು
ಮನೆಯೆದುರ ಮಾವಿನ ಮರದ
ತೂಗುವ ಹಣ್ಣು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ
ಬದಲು
ಹಸಿ ಕಟ್ಟಿಗೆಯ ರಾಶಿಯಲಿ
ನಾನೇ ಹೋಗಿ ಮಲಗಿದಂತೆ
ಪೊಟ್ಟಣದ ಕಡ್ಡಿ ಗಹಗಹಿಸಿ ಕುಣಿದಂತೆ
ಕಣ್ಣು ಮಂಜಾಗಿ
ಧಗಧಗನೇ ಉರಿವಗ್ನಿ ಚೆಂಡು
ನಿಂತಲ್ಲೇ ನಿಲಲಾರದೆ ಓಡುತಿದೆ
ಯಾರದೋ ಸುತ್ತ
ನಡುಗುವ ಕೈ
ನಡುಗುವ ದೇಹ
ಒದ್ದಾಡುವ ಮನಸು
ಕಡ್ಡಿಯೊಂದರ ಹೊರಗೆಳೆದು
ಪೊಟ್ಟಣದ ಸೊಂಟಕ್ಕೆ ಗೀರಿದೆ
ಚಳಕ್ ಎಂದಿತು
ದೀಪ ಉರಿಸಿದೆ ನನಗೆ ನಾನು
*************************
About The Author
ಸೊಗಸಾದ ಕವಿತೆ
Thank you
ಒಳ್ಳೆಯ ಕವನ. ಒಳಿತು-ಕೆಡುಕು ನಮ್ಮೊಳಗೇ ಇದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಸೊಗಸಾಗಿ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಿದ ಕಾವ್ಯ…
Thank you
ಅರ್ಥಪೂರ್ಣ ಕವಿತೆ
Spr sir
Nice.. supper
ಅಂತರಾತ್ಮವನ್ನೊಳಗೊಂಡ ಕವನ ಸರ್.
ಕಡ್ಡಿ ಗೀರಿದ ಪರಿಯಲ್ಲಿ ತೋರಿದ ನವ್ಯ ಗರಿಗಳು ಹಲವು ಆಯಾಮದ ಆಲೋಚನೆಗಳ ಹರವನ್ನು ಹಬ್ಬಿಸುತ್ತಿವೆ..
ಕವಿತೆ ಸರ್
ಕಡ್ಡಿ ಗೀರಿದಾಗ ಅರಳಿದ ಸುಂದರ ಕವಿತೆ
ವಾಸ್ತವವನ್ನು ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ನಮಗೆ ನಾವೇ ದೀಪವಾಗುವ ಪರಿಯನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಚಿತ್ರಿಸಿದ್ದೀರಿ ಎಂದು ಹಲವು ಗೆಳೆಯರು ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿದ್ದಾರೆ.ಈ ಕವಿತೆಯ ಓದಿ. ಅದರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರು ನಾನು ಯೋಚಿಸದೆಯೇ ಇರುವ ಅಂಶವನ್ನು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ.
ಕವನದಲ್ಲಿ ಬರುವ ವಾಮನ ಪದ ಧಾರ್ಮಿಕ ಹೊಳಹನ್ನು ನೀಡಿ ಅದು ಧರ್ಮಾಂಧತೆ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾಶದ ಕಡೆಗೆ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುತ್ತೆ. ಅಂತರಂಗದ ಭಕ್ತಿ ನಮ್ಮನ್ನೇ ಬೆಳಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಸೂಕ್ಷ್ಮವನ್ನು ಹೇಳಿದ್ದೀರಿ ಅಂದಿದ್ದಾರೆ. ಧರ್ಮ ಬೆಂಕಿಯೂ ಆಗಬಲ್ಲ, ದೀಪವೂ ಆಗಬಲ್ಲ ಶಕ್ತಿ ಹೊಂದಿದೆ ಎಂಬ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಕವಿತೆಯದ್ದು ಅಂದಿದ್ದಾರೆ. ಇಷ್ಟವಾಯಿತು
Nice