ಗಮ್ಯದಾಚೆ - ಸಾರ್ಥಕ ಬದುಕಿಗೆ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಂಗಾತಿ

ಕವಿತೆ

ಗಮ್ಯದಾಚೆ

ವಿಜಯಶ್ರೀ ಹಾಲಾಡಿ

ಧೂಪ. ಹಿಡಿದು ಊರಿಡೀ
ಘಮಲು ಹತ್ತಿಸುತ್ತ
ಅಲೆವ ಅವಳ
ಕೋಮಲ ಪಾದಕ್ಕೆ
ತುಂಬು ಹೆರಳ ಗಂಧಕ್ಕೆ
ಜೀವವಿದೆ. ….
ಮಣ್ಣಿನಂತೆ ನೀರಿನಂತೆ
ಕಡಲು -ಗಾಳಿಯಂತೆ

ನಾರಿನ ಬೇರು ಅರೆಯುತ್ತ
ಅರೆಮುಚ್ಚಿದ ಕಣ್ಣೆವೆ
ಆಳದ ಹೊಳಪಿನೊಂದಿಗೆ
ಮಾತಿಗಿಳಿಯುತ್ತಾಳೆ
ತುಟಿ ಲಘು ಕಂಪಿಸುತ್ತವೆ
ಅವಳ ಮೈಮಾಟಕ್ಕೆ
ಚಿರ ಯೌವನಕ್ಕೆ
ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳ ಮಾಲೆ
-ಯೇ ಕಾಣ್ಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ.

Silhouette of a woman watching the sunrise in the morning. royalty free stock image

ಸಂಜೆಸೂರ್ಯನ ಬೆವರೊರೆಸಿ
ಮನೆಗೆ ಹೆಜ್ಜೆಹಾಕುವ ನನ್ನ
ಕಂಡು ಅವಳ ಕಾಲ್ಗೆಜ್ಜೆ
ನಸು ಬಿರಿಯುತ್ತವೆ
ಗುಡಾರದೊಳಗಿಂದ ತುಸು
ಬಾಗಿದ ಅವಳ ಸ್ಪರ್ಶಕ್ಕೆ
ದಿನವೂ ಹಾತೊರೆಯುತ್ತೇನೆ
ಗುನುಗಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಾಡೆಂಬ
ನೀರವಕ್ಕೆ ಪದವಾಗುತ್ತೇನೆ
‘ಲಾಟೀನು ಬೆಳಗುವುದೇಕೆ
ಇವಳೇ ಇಲ್ಲವೇ ‘ ಎಂದು
ಫಕ್ಕನೆ ತಿರುಗುವಾಗೊಮ್ಮೆ
ಗುಡುಗುಡಿಯ ಸೇದಿ
ನಿರುಮ್ಮಳ ಹೀರುತ್ತಾಳೆ
ಒದ್ದೆಮಳೆಯಾದ ನಾನು
ಛತ್ರಿ ಕೊಡವುತ್ತ ಕೈ
ಚಾಚಿದರೆ ತುಸುವೇ
ನಕ್ಕುಬಿಡುತ್ತಾಳೆ.
ಡೇರೆಯೊಳಗಿನ ಮಿಶ್ರ
ಘಮಕ್ಕೆ ಸೋತು ಅವಳ
ಅಲೆ ಅಲೆ ಸೆರಗ ಚುಂಗ
ನ್ನು ಸೋಕಿ ಬೆರಳು
ಹಿಂತೆಗೆಯುತ್ತೇನೆ …
ನಿಡಿದು ಉಸಿರ
ಬಿಸಿಗೆ ಬೆಚ್ಚುತ್ತ !