ಸುತ್ತು ಮುತ್ತು ಮುಖವಾಡ ಧರಿಸಿ ಕುಣಿಯುತಿವೆ ಉಸಿರು
ಅಸಲಿ ಮುಖವ ಜಗಕೆ ತೋರಿಸುವವರು ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ

ನಾನೇನು ಪಾಪ! ಮಾಡಿನೋ ಇಷ್ಟ್ಯಾಕ ತೊಂದ್ರಿ ತಗೋತಿ ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡು ಮಗಾ
ಇನ್ನೂ ಸಾಕು ಬಿದ್ದೋಗೋ ಜೀವವಿದು ಎದ್ದೋಗಲಿ ಹಳಹಳಿಸುತ್ತಾನೆ

ಮನೆ ಮುಂದೆ‌
ತಗಡಿನ‌ ಶೀಟ್ ಛಾವಣಿ ಹೊದ್ದು
ಬೆಚ್ಚಗೆ ಮಲಗಿದ ಇಂಟರ್ ಲಾಕ್ ಅಂಗಳ
ಮನೆ ಮಂದಿಗೆ

ತಾವಿಲ್ಲ ಇಷ್ಟ ಕಷ್ಟಗಳಿಗೆ
ಸತ್ಯವನ್ನಲ್ಲದೆ ಬೇರೇನೂ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ
ಗತ್ಯಂತರವಿಲ್ಲದೆ ಅಗತ್ಯವಾಗಿರುವೆ.

ನಮ್ಮ ನಡುವಿನ ಯುವ ಕವಯಿತ್ರಿಯರಾದ ಸ್ಮಿತಾಭಟ್ ಮತ್ತು ರೇಖಾಭಟ್ ಅವರು ಪ್ರತಿವಾರ ಸಂಗಾತಿಗಾಗಿ ಗಜಲ್ ಜುಗಲ್ ಬಂದಿ ಯಲ್ಲಿ ಬರೆಯಲಿದ್ದಾರೆ

ಗೆಳೆತನವೆಂದರೆ
ಬರೀ ಕೆನೆಗಟ್ಟುವದಲ್ಲ
ಕವಿತನದಲಿ ಘಂಮೆನುವ
ಘೃತವಲ್ಲವೇ….

ಆ ತುಟಿಗಳಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದ ಬಿರುಕಿಗೆ
ಗುಡ್ಡಬೆಟ್ಟಗಳು ಕುಸಿಯುತ್ತವೆ
ನೆಲವೊಡೆದು ಲಾವಾ ಉಕ್ಕುತ್ತದೆ

ಒಂಬತ್ತು ತಿಂಗಳು ಹೊತ್ತದ್ದು ಮರೆವೆ
ತುತ್ತು ಕೂಳಿಗೂ ಕಣ್ಣೀರ ತರುವೆ
ಇತ್ತಾದರೂ ಹಾರೈಸುವ ಬಡಜೀವವೂ
ತಾಯಲ್ಲವೇ? ನಿನ್ನ ಗುರು ಅಲ್ಲವೇ?

ಬಿದ್ದ ಚಿಕ್ಕ ಗೀರುಗಳೂ
ನೀರು ತುಂಬಿ ಕೀವು ಒಸರಿ
ಅಸಹ್ಯ ವ್ರಣಗಳಾಗುತ್ತವೆ…!

ಪ್ರಶ್ನೆಗುತ್ತರ ಇಲ್ಲ,
ತರ್ಕ ಸಾಧ್ಯವೆ ಇಲ್ಲ,
ಜೀವ-ಭಾವದ ನಂಟು
ಅಷ್ಟುಸಾಕು.,,,,,!