ನಡುಮನೆಯ ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ

ಕವಿತೆ

        ನಾನು ಮತ್ತು ದೇವರು

        ಇಬ್ಬರೇ ಕುಳಿತಿದ್ದೇವೆ

        ನಡುಮನೆಯ ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ.

        ನನಗಿಷ್ಟ ಇಲ್ಲಿಯ ಕತ್ತಲು.

        ಕಾರಣವಿಷ್ಟೇ…..

        ಇಲ್ಲಿ ಬೆತ್ತಲಾದರೂ

        ಗೊತ್ತಾಗುವದಿಲ್ಲ ಹೊರಗೆ.

        ದಟ್ಟ ಕತ್ತಲು-

        ಯಾವಾಗಲೂ ರಾತ್ರಿಯೆ.

        ಇಲ್ಲಿ ಹಗಲಿನೆಚ್ಚರದಲ್ಲೂ

        ಕನಸು ಕಾಣಬಹುದು.

        ವಿಹರಿಸಬಹುದು-

        ನೀಲಾಕಾಶದಲ್ಲಿ

        ಚುಕ್ಕಿ,ಚಂದ್ರಮರೊಟ್ಟಿಗೆ.

        ಇಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಲೋ

        ಅಪರೂಪಕ್ಕೊಮ್ಮೆ

        ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವದೂ-

        ಉಂಟು,ವರ್ಣಮಯ

        ಹೊರ ಜಗತ್ತು.

        ಇಲ್ಲಿ ಕಿಟಕಿ,ಬಾಗಿಲುಗಳ

        ಇರುವಿಕೆಯೂ ಕೂಡ

        ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ.

        ಮುಚ್ಚಿರಬಹುದು…

        ಹೆಗ್ಗಣ,ಕ್ರಿಮಿ ಕೀಟಗಳ

        ಹೆದರಿಕೆಗೆ ಯಾರೋ….!

        ಯಾವಾಗಲೋ ಒಮ್ಮೆ

        ಮುಚ್ಚಿದ ಕದ

        ತೆರೆದಾಗಷ್ಟೇ ಒಳಬರುವ

        ಮಬ್ಬು ಬೆಳಕಲ್ಲಿ,

        ಒಳಗಿನ ಸೋಜಿಗಗಳೆಲ್ಲ

        ಅಸ್ಪಷ್ಟ ಕಣ್ಣೆದುರು.-

        ನೇತಾಡುವ ‘ಗಳು’ವಿಗೆ

        ನೇತಾಡುವ ಬಣ್ಣ,ಬಣ್ಣದ

        ಹಳೆ,ಹೊಸ ಬಟ್ಟೆಗಳು,

        ‘ಗಿಳಿಗುಟ್ಟ’ಕ್ಕೆ ನೇತಾಡಿಸಿದ

        ಖಾಲಿ ಚೀಲಗಳು,

        ಮುರಿದ,ಮುರಿಯದ

        ಹಳೆ,ಹೊಸಕೊಡೆಗಳು,

        ನೆಲಕ್ಕೆ ಗೋಡೆಗೆತಾಗಿ,

        ಬೆಂಚಿನ ಮೇಲೆ,ತುಂಬಿದ

        ಖಾಲಿ ಡಬ್ಬಗಳು…

        ಇನ್ನೂ ಏನೇನೋ……!

        ಇನ್ನು ಇಲ್ಲಿ..

        ಕಠೋರ ವಾಸ್ತವದ

        ಬಿಸಿಲ ಝಳವಿಲ್ಲ,

        ಜಂಜಡವಿಲ್ಲ,ಹೊರಗಿನ-

        ಗೌಜಿ,ಗಲಾಟೆಗಳಿಲ್ಲ.

        ಎಲ್ಲ,,ಸ್ತಬ್ಧ,ಧ್ಯಾನಸ್ಥ-

        ಮೌನ,ತಾನೇ ತಾನಾಗಿದೆ.

        ಇನ್ನು…ನಾ ಹುಟ್ಟಿದ್ದು,

        ಮೊದಲು ಅತ್ತಿದ್ದು ಕೂಡ

        ಇಲ್ಲೇ ಆಗಿರಬಹುದು.

        ನನ್ನಂತೆ ಎಷ್ಟೊ ಹುಟ್ಟುಗಳು

        ನನಗಿಂತ ಮೊದಲು

        ಹುಟ್ಟಿ,ಅತ್ತು,ಗುಟ್ಟಾಗಿ-

        ಸತ್ತಿರಲೂ ಬಹುದು.

        ಎಷ್ಟೋ ಸಂತಸ,ಉನ್ಮಾದದ

        ಮೊದಲ ರಾತ್ರಿಗಳು,

        ಕೊನೆಯಾಗಿರಲೂ ಬಹುದು

        ನೋವಿನಲ್ಲಿ…..!

        ಈ ನಡುಮನೆಯಲ್ಲಿ..

        ದೇವರೆದುರು ಹಚ್ಚಿಟ್ಟ

        ನಂದಾದೀಪವೂ..

        ಎಂದೋ…ಎಣ್ಣೆಮುಗಿದು,

        ಬತ್ತಿಸುಟ್ಟು,ಕರಕಲಾಗಿ,

        ಆರಿಹೋಗಿದೆ-

        ಯಾವಾಗಲೋ….!?

        ದೇವರು ಕೂಡ

        ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ,ನನ್ನೊಟ್ಟಿಗೆ.

        ಆತನಿಗೂ ಬೆಳಕಿನ

        ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಇದ್ದಂತೆ

        ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲ ನನ್ನಂತೆ…!

        ಸುತ್ತಲೂ ನಮ್ಮಿಷ್ಟದ

        ಕತ್ತಲ ನಡುಮನೆ–

        ನಮಗೆಂದಿಗೂ……..!!!

        ************************************