ಕವಿತೆ
ಅನಾಮಿಕಾ
ಮೋಹನ್ ಗೌಡ ಹೆಗ್ರೆ.
ಅವಳು ಮಲಗಿದ್ದಾಳೆ
ಕಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಕನಸಿನ ಹಸಿವ ತುಂಬಿ
ಒಡಲಿನಲಿ ಮತ್ಯಾವುದೋ ಹಸಿವ ನುಂಗಿ
ಅವಳ ದೇಹದೊಡನೆ ದುಡ್ಡು ಮಾತಾಡುವುದ ಕೇಳಿ…
ಒಂದಾನೊಂದು ದಿನದಲ್ಲಿ
ಅವಳು ಮಲಗಿರುವಾಗ
ತೊಟ್ಟಿಲ ತೂಗಿದ ಕೈಗಳು
ಮಲಗಿದ ಮುದ್ದು ಮುಖಕ್ಕೆ
ಮುತ್ತಿನ ಮಳೆಗೆರೆದ ಮನಸುಗಳು
ಹೊಸ ಬಟ್ಟೆಯ ಉಡಿಸಿ ಆನಂದಿಸಿದ ಕಣ್ಗಳು
ಅವಳಿಗೆ ನೆನಪಾಗುತಲೇ ಇಲ್ಲ…
ವಿದ್ಯೆ ಬುದ್ದಿಗಳನ್ನು ಕಲ್ಲು ಕಟ್ಟಿ ಮುಳುಗಿಸಿದ್ದಾಳೆ
ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಇವಳೂ ಏಳದ ಹಾಗೇ
ಮನಸು ಬಯಸದ ಶೃಂಗಾರಕೆ ನಿತ್ಯ ಅಣಿಯಾಗುತಾಳೆ
ಎಲ್ಲೂ ಬೆವರದವರು ಇವಳಲ್ಲಿ ಬಂದು ಬೆವರುವಷ್ಟೂ ಕ್ರೂರತನವ
ಸಹಿಸಿಕೊಂಡು
ಅದೊಂದು ವೃತ್ತಿಯೇ ಎನಿಸುವಷ್ಟು
ಬಲಿತ ಮಾಂಸ ಖಂಡಗಳೇ
ಉಬ್ಬು ತಗ್ಗುಗಳೇ ಅವಳ ಪದೋನ್ನತಿ
ಸ್ವಯಂ ನಿವೃತ್ತಿ ಪಡೆದರೂ
ಉಳಿತಾಯವಾಗಲಿ, ಪಿಂಚಣಿಯಾಗಲಿ ಅವಳ ಪಾಲಿಗಿಲ್ಲ….
ಅನುಕಂಪ, ಬಂಡಾಯ, ಭದ್ರತೆ
ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮರೆತಿದ್ದಾಳೆ ಅವಳು
ತನ್ನ ಮೈಯ ಒತ್ತೆಯಿಟ್ಟು ಎಷ್ಟೋ ಅತ್ಯಾಚಾರಗಳ ತಪ್ಪಿಸಿದಾಕೆ
ಸಮಾಜದ ಯಾವುದೋ ಸರಪಳಿಯ
ಅನ್ವರ್ಥಕ ದೇವತೆಯೇ ಅವಳು
ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ನನಗೆ ಇಂದಿಗೂ ಅವಳ ಹೆಸರೇನೆಂದು…..
**************************************
About The Author
ಸುಂದರ ಕವನ
ಧನ್ಯವಾದಗಳು ಸರ್
ಬಹಳ ಸೊಗಸಾಗಿ ಹೆಣೆದ ತೊಂಬ ಕವನಇಷ್ಟ ಆಯ್ತು.
ಧನ್ಯವಾದಗಳು ಸಾತಣ್ಣ
ಸುಂದರ ಕವನ . “ತನ್ನಮಯ್ಯ ಒತ್ತೆ ಇಟ್ಟು ಎಷ್ಟೊ ಅತ್ಯಾಚಾರಗಳ ತಪ್ಪಿಸಿದಾಕೆ ಸಮಾಜದ ಯಾವುದೋ ಸರಪಳಿಯ ಅನ್ವರ್ಥಕ ದೇವತೆ”ಮಜಬೂತಾದ ಸಾಲುಗಳಿವು.
ಧನ್ಯವಾದಗಳು ಸರ್
ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಮೋಹನ. ಅಭಿನಂದನೆಗಳು.
ಧನ್ಯವಾದಗಳು ಸರ್/ ಮೇಡಂ
ಅದ್ಭುತ ಕವಿತೆ ಸೂಪರ್
ಧನ್ಯವಾದಗಳು ಹರೀಶ್
“ಮನಸು ಬಯಸದ ಶೃಂಗಾರಕೆ ನಿತ್ಯ ಅಣಿಯಾಗುತಾಳೆ
ಎಲ್ಲೂ ಬೆವರದವರು ಇವಳಲ್ಲಿ ಬಂದು ಬೆವರುವಷ್ಟೂ ಕ್ರೂರತನವ” & “ತನ್ನ ಮೈಯ ಒತ್ತೆಯಿಟ್ಟು ಎಷ್ಟೋ ಅತ್ಯಾಚಾರಗಳ ತಪ್ಪಿಸಿದಾಕೆ” ಎಂಬ ಸಾಲುಗಳು ಮೈದಡವಿ ಮನ ಕಿವುಚಿದವು.. ನಿರಂಜನರ ‘ಕೊನೆಯ ಗಿರಾಕಿ’ ಕತೆ ನೆನಪಾಯಿತು…
ಅದ್ಭತವಾಗಿದೆ ಕವನ